Οι Σαρακοστές των αναμνήσεων μας δεν είναι πια εδώ

 

Οι Σαρακοστές σαν ήμασταν παιδιά ήταν διαφορετικές. Γιατί νηστεύαμε στα αλήθεια και γιατί βιώναμε πολλές φορές ενοχικά, η αλήθεια, την ανηφόρα προς τον Γολγοθά, την Σταύρωση και την Ανάσταση.

Αλλά και γιατί η νηστεία ήταν διαφορετική από τη σημερινή καθώς για αστακούς, καραβίδες και για όστρακα ούτε λόγος. Ούτε καν για όσα σήμερα θεωρούνται συνηθισμένα καλαμάρια, χταπόδια και γαρίδες.  Πολυτέλεια οι σπανιότατα εμφανιζόμενες σουπιές και λίγο πιο συχνά τα καλαμάρια του κουτιού, πεντανόστιμα όπως κι αν τα φάει κανείς, ακόμα και αμαγείρευτα.

Ο χύμα χαλβάς όμως αγορασμένος από τον μπακάλη και ο ταραμάς, κόκκινος και πολύ αλμυρός, δεν έλειπε από τα τραπέζια της Σαρακοστής. Αλλά τι να τα κάνεις όταν στο χωριό μας και σε όλα τα χωριά είχαμε όλα τα καλά ; Χοχλιούς, αγκινάρες, χλωροκούκια, καμπλιές, μαρουλάκια, χόρτα όλων των ειδών. Τα χορτοπιτάκια με τα υπέροχα γιαχνερά και τα χειροποίητα φύλλα, τα ωραία όσπρια που περίμεναν από το Καλοκαίρι στα πιθάρια, οι πατάτες από τα χωράφια μας οφτές και τηγανητές εμπλούτιζαν καθημερινά τα σαρακοστιανά μας τραπέζια και έκαναν τα παιδικά προσωπάκια να χαμογελούν.

Και τα βράδια της Άνοιξης με την προσμονή του Πάσχα καθόμασταν από νωρίς στα πεζούλια μέχρι να παίξει την καμπάνα ο παπα- Παντελής και να κατηφορίσουμε για την εκκλησία. Ιδιαίτερες μέρες οι Παρασκευές των Χαιρετισμών που τη σύνοψη στο χέρι πηγαίναμε στην Εκκλησία και παρακολουθούσαμε με κατάνυξη τις ωραίες ψαλμωδίες.

Το μόνο ίσως πρόβλημα με τα σαρακοστιανά ήταν πως ποτέ δεν ήμασταν αρκετά χορτάτοι και κάθε βράδυ ψάχναμε τι θα φάμε πριν κοιμηθούμε. Τα χρόνια πέρασαν, τα σαρακοστιανά εδέσματα πλήθυναν και οι Χαιρετισμοί έχασαν κάτι από τη λάμψη, τη ζεστασιά και τη γλύκα τους. Κι από τότε οι Σαρακοστές μας δεν είναι πια ίδιες.