Το τετράδιο της Μαρίας

Τα πολυβόλα στο τοίχο του Ευρυπίδη ηχούσαν ασταμάτητα. Οι Έλληνες πολεμούν, αντιστέκονται και στέκουν με θάρρος μπρος στα εκτελεστικά αποσπάσματα.   Κι εγώ καθισμένη στις ψάθινες καρέκλες, σφίγγω τα χεράκια των παιδιών από τις διπλανές καρέκλες. Είναι τα ξαδερφάκια μου που πάντα μαζί πηγαίνουμε στο καφενείο του Ευριπίδη ή του Καλτσομανώλη, όταν ο κινηματογράφος έρχεται στο χωριό. Γιορτές, μεγάλες σκόλες και φυσικά στις εθνικές επετείους τα απογεύματα της 28ης Οκτωβρίου και 25ης Μαρτίου. Εκεί με προσμονή, με υπερηφάνεια ανάμικτη με φόβο, βλέπω πατριωτικές ταινίες ασπρόμαυρες.   Εντυπωσιάζομαι με τον ηρωισμό και φοβάμαι με τους πυροβολισμούς. Βλέπω να ζωντανεύουν μπρος στα μάτια μου όσα τις προηγούμενες μέρες μάθαινα στο σχολείο κι όσα σκεφτόμουν στην πρωινή δοξολογία και την κατάθεση του στεφάνου στο ηρώο ως σημαιοφόρος ή παραστάτης.   Το χαρτζιλίκι για το εισιτήριο του σινεμά δεδομένο αλλά και για τα γαριδάκια και την πορτοκαλάδα, από τον μπαμπά, το παππού ή τις θείες. Κι η παρ

 Η Μαρία δε γεννήθηκε τυφλή. Έχασε όμως το περισσότερο φως της όταν μικρό κοριτσάκι είχε ένα ατύχημα. Τρύπες στα μάτια μας είχαν πει όταν παιδιά ρωτούσαμε. Το σίγουρο είναι ότι εμείς την γνωρίσαμε, γιαγιά πια, να βλέπει ελάχιστα στο φως της μέρας και καθόλου όταν σουρούπωνε κι έφευγε το φυσικό φως. Κοντέψαμε να πιστέψουμε πως αυτά τα μάτια που όλοι είχαμε αυτή δεν τα χρειαζόταν. Ακόμα και ως τυφλή με ένα τρόπο που ποτέ δεν καταλάβαμε βρήκε το Βαγγέλη ένα ζωηρό παλικαράκι που είχε στερηθεί τη μητρική αγκαλά, και τον παντρεύτηκε. Έκαναν οκτώ παιδιά, και κατάφεραν να μεγαλώσουν με στερήσεις τα εφτά. Πέρασε δύσκολα, αλλά έκανε τα πάντα. Μαγείρευε στην παρασιά, τηγάνιζε υπέροχες ροδοκόκινες πατάτες και τις μοίραζε με δικαιοσύνη στα εγγόνια. Κι αυτά χωρίς να βλέπει. Τα παιδιά της και τα εγγόνια της τα γνώριζε από το περπάτημα. Πάντα καταλάβαινε τη στενοχώρια των άλλων ίσως από τη χροιά της φωνής τους. Η ίδια έδειχνε να μη στενοχωριέται ποτέ. Ούτε όταν έβαζε τα παιδιά της στο κρεβάτι την κα

  Του Αη Γιώργη του Μεθυστή σήμερα κι ο δρόμος μου, όπως εδώ και πολλά χρόνια, δε με βγαλε στον δικό μας Αη Γιώργη, τον Αη Γιώργη τον Καλαμιάρη όπως τον λέμε εμείς. Βλέπετε εμείς στο χωριό μας δεν έχουμε ειδική εκκλησία για τον Αη Γιώργη το Μεθυστή, τον γιορτάζαμε πάντα στο ίδιο ξωκκλήσι που γιορτάζαμε τον Αη Γιώργη και στις 23 του Απρίλη. Πιστοί στο ραντεβού κάθε χρόνο, ακόμα και με κοπάνες από το σχολείο, όταν η 3 η Νοεμβρίου ήταν εργάσιμη μέρα, πηγαίναμε σε ένα τόπο που παραμένει ξεχωριστός κι αγαπημένος για να τιμήσουμε τον Άγιο. Άλλωστε τα καλά έρχονταν μετά τη λειτουργία όταν στα σπίτια του χωριού στήνονταν τραπέζια και γλέντια με τα πιο εκλεκτά εδέσματα που συνόδευαν το άνοιγμα των βαρελιών και τη δοκιμές του κρασιού της χρονιάς. Μπορεί ως παιδιά να μην πίναμε, παρόλο που καμιά φορά δοκιμάζαμε κιόλας, αλλά τιμούσαμε με το παραπάνω τα εδέσματα και φυσικά μας άρεσε που κάναμε παρέα με γέλια, πειράγματα και πολύ κέφι. Τα χρόνια πέρασαν κι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, σταμ