Το τετράδιο της Μαρίας

  Για μας, η Παναγία η Αλμυρή, δεν ήταν αγαπημένη μας μόνο όταν γιόρταζε, τέτοιες μέρες.. Ήταν η Παναγία παντός καιρού, για τα δύσκολα της οικογένειας. Έτσι που κάθε φορά η μαμά μου, αυτή νέα γυναίκα κι εγώ μικρό παιδί, έφτανε στα όρια της- που δεν ήταν και δύσκολο για μια γυναίκα δραστήρια και δυνατή που διεκδικούσε τη ζωή της – μου λεγε “αύριο θα σε πάω μια μεγάλη βόλτα”. Και το αύριο ήταν ή τα βράδια του Σαββάτου με το τελευταίο λεωφορείο από τις Μοίρες στο Ηράκλειο ή το πρωί της Κυριακής με το πρώτο πρωινό. Το λεωφορείο μας άφηνε στον αμαξωτό, την παλιά εθνική οδό Ηρακλείου Μοιρών, και κατηφορίζαμε ως το ναό. Φτάναμε κι η μαμά ήταν σκασμένη. Άλλοτε πλάνταζε στο  κλάμα  κι άλλοτε το βλέμμα της σπίθιζε από θυμό. Τι κάναμε στις ολονυχτίες δεν ξέρω γιατί η μαμά μου κουβαλούσε μια κουβέρτα μου την έστρωνε κατάχαμα  κι αμέσως με παιρνε ο ύπνος. Ούτε τις λειτουργίες πολυκαταλάβαινα γιατί εμένα – ελπίζω όπως όλα τα παιδιά – με ενδιέφερε να παίζω. Άλλωστε πάντα είχαμε και παρέα, γιατί πολλέ

  Τότε ήθελα να πετάξω. Ήταν τα χρόνια της εφηβείας και λίγο μετά, ως την ενηλικίωση, όταν η επαρχιακή πόλη με «έπνιγε». Οι άνθρωποι, ο τρόπος που σκέφτονταν και λειτουργούσαν, το γεγονός ότι όλοι βρίσκονταν σε μόνιμη βάση μπροστά στο οπτικό πεδίο των υπολοίπων και έμπαιναν στο «μικροσκόπιο» της κριτικής τους μου έπεφτε βαρύ, με ζόριζε και μου κατέβαζε συνέχεια τα φτερά. Κι εκεί στην εποχή, που αμφισβητούσαμε τα πάντα, κυνηγούσαμε τους ανέμους και τελικώς γινόμαστε επαναστάτες με αιτία στο βάθος αχνοχάραζε μια ελπίδα. Οι σπουδές που ταυτίζονταν με τα όνειρα τα δικά μας αλλά και των γονιών μας. Το μόνο κοινό σημείο επαφής σε ένα χάσμα γενεών που όλο και μεγάλωνε. Συμπαραστάτες στα μαθήματα αλλά και στην προσπάθεια να ανοίξουμε τα παράθυρα της γνώσης και της ζωής κάποιοι καθηγητές. Η προσπάθεια συνεχιζόταν και οι «καταπιεστικοί» γονείς τη στήριζαν διακριτικά αλλά με συνέπεια και συνέχεια. Κάποια στιγμή μετά από ένα Γολγοθά αλλαγής εκπαιδευτικών συστημάτων (Σ.Σ τι είχες Γιάννη, τι ε