Το τετράδιο της Μαρίας

  Τούτες τις μέρες ο νους γυρίζει πίσω. Εκεί γύρω λίγο πριν τα έξι, στα πρώτα μου σχολεία. Ήμουν στο νηπιαγωγείο και το σύντομο πέρασμα μου από το νηπιαγωγείο του Κοραή έχει διαγραφεί εξαιτίας δραματικών γεγονότων που συνέβησαν εκείνη την περίοδο στην παιδική μου ζωή. Έτσι το πρώτο σχολείο στο οποίο επίσης πήγα πολύ λυπημένη αλλά έφυγα στο τέλος της χρονιάς πανευτυχής ήταν το πρώτο νηπιαγωγείο Μοιρών. Στεγαζόταν σε ένα μικρό και νοικιασμένο σπίτι και δεν είχε αυλή. Κανέναν δεν ένοιαζε αυτό, γιατί δίπλα ακριβώς ήταν ο ιερός ναός του Αγίου Γεωργίου με τη μεγάλη και φιλόξενη αυλή του για τα διαλλείματα αλλά και τις δραστηριότητες του. Το μικρό μας το σχολείο είχε πολλά παιδιά, όπως βλέπετε και στη φωτογραφία, και μια μόνο δασκάλα. Ήταν κοπελίτσα τότε η αγαπημένη μας κυρία Πέλλα που στο τέλος της χρονιάς φωτογραφηθήκαμε με αυτήν και τον αρραβωνιαστικό της και μετέπειτα σύζυγο της τον κύριο Μανώλη. Ήταν ένα νέο κορίτσι με μια μεγάλη αγκαλιά για όλα τα παιδιά και πολλή αγάπη, ένα χέρι π

  H γειτόνισσα μας η Μαργή, είχε πολλά καλά. Ήταν χαμογελαστή και πρόσχαρη, είχε ένα μικρό μπακάλικο που τα είχε όλα, δύο καλά παιδιά, ένα πεντακάθαρο σπίτι και έναν εξαιρετικό κήπο. Το σπίτι της ισόγειο, όπως τα περισσότερα της γειτονιάς, πέτρινο είχε ένα μεγάλο και όμορφο κήπο. Ο κήπος είναι ακόμα εκεί, αν και η θεία Μαργή, όπως την λέγαμε όταν ήμασταν παιδιά έχει φύγει πολλά χρόνια από τη ζωή. Ωστόσο μετά το φευγιό της, τίποτα δεν είναι πια ίδιο σε κείνον τον κήπο που μας άφηνε να παίζουμε παιδιά. Τον κήπο που χωρίς να είναι ιδιαίτερα μεγάλος τα είχε όλα . Και ξινόδεντρα, και δεσπολιά, και γιασεμί, και τις ομορφότερες ορτανσίες μέσα σε μεγάλες γλάστρες και ντενέκες. Ο κήπος αυτός που φιλοξένησε πολλά από τα παιδικά μου όνειρα θαρρώ πως ήταν ο πιο ωραίος και ο πιο ευωδιαστός που έχω συναντήσει. Ωστόσο αυτό που έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στην μνήμη μου ήταν οι νύχτες που μύριζαν με κείνο το βαρύ κι ωραίο άρωμα που ερχόταν από τον κήπο της θείας Μαργής. Ήταν το νυχτολούλουδο που ήταν α