Το τετράδιο της Μαρίας

  Ήταν εκείνοι οι Κλήδωνες που   ταξίδεψαν τη νιότη μας και ζωγράφισαν τα όνειρα μας τα χρόνια που ήμασταν παιδιά αλλά και έφηβοι στο χωριό μας, με τις αναμνήσεις να κατακλύζουν σήμερα τη σκέψη μας. Τι να πρωτοθυμηθώ άραγε; Το αμίλητο νερό από την κριγιά βρύση, τα σημαδεμένα φρούτα και λαχανικά μέσα στο πήλινο σταμνί, ή το νερό που ρίχναμε στο πηγάδι για να δούμε ποιόν θα παντρευτούμε. Ήταν απίστευτες οι παρέες που στήνονταν εκείνη τη βραδιά στο χωριό μου στην Πλώρα, με αφορμή τον Κλήδωνα σε εποχές που οι άνθρωποι δεν άφηναν ευκαιρία να συναντηθούν να χαρούν και να διασκεδάσουν. Και στις αυλές οι άνθρωποι μαζεύονταν παρέες – παρέες με τους μεγάλους να μελετούν και να λένε μαντινάδες και τα μικρά παιδιά να τραβούν τα ζαρζαβατικά από το σταμνί. Κι όταν άρχιζε η ανταλλαγή ερωτικών μαντινάδων και πιο αργά τα καθαρογλωσίδια αντηχούσε από γέλια ολόκληρο το χωριό. Σημαντική στιγμή στον Κλήδωνα όταν ως νεαρά κορίτσια πηγαίναμε σε ένα πηγάδι και ρίχναμε μέσα το αμίλητο νερό προκειμένου

  Kάθε πρωί την άκουγα να καταριέται το Θεό που είχε περάσει τα 100 κι ακόμα δεν την έπαιρνε. Παιδί εγώ γύρω στα 10 καθόμουν τα πρωινά πριν πάω σχολείο στην πίσω αυλή του πατρικού μου σπιτιού στο χωριό, πηγαίνοντας πάνω – κάτω μια φλυτζάνα γάλα. Και κάθε μέρα το ίδιο σκηνικό. Η θειά η Μαρία, μια γυναίκα που για την ηλικία της ήταν   ιδιαίτερα ευκίνητη, ήταν κοντή και αδύνατη και φορούσε πάντα μαύρα ρούχα. Δεν ξέρω αν την είχε δει ποτέ κανείς χωρίς το μαύρο της τσεμπέρι, το οποίο έδενε πίσω από το κεφάλι της αφού το περνούσε μπροστά από το στόμα της σταυρωτά. 'Ετσι φαινόταν μόνο τα μικρά βαθουλωτά, γαλάζια μάτια της που όταν ήμουν παιδί πίστευα πως έβλεπαν και στο σκοτάδι. Η φωνή της τσιριχτή και διαπεραστική πάντα, τα πρωινά όταν καταριόταν το θεό αποκτούσε και ένα θυμό μια αγριάδα. Το άκουγα πολύ καιρό αυτό το μονόλογο και την κοιτούσα κρυφά να στέκει στη πόρτα του σπιτιού της, ένα παλιό πέτρινο σπίτι, να ξεκινά ένα ιδιότυπο μοιρολόι, στο οποίο έλεγε πολλά ακαταλαβίστικα,

  Ήταν καυτό εκείνο το Καλοκαίρι του 1983 στη Μεσαρά, όπως όλα τα Καλοκαίρια σε έναν τόπο που φημίζεται για πολλούς λόγους αλλά και για τις υψηλές θερμοκρασίες του. Μεγάλο ήταν το ζόρι μας και η ζέστη μας μεγαλύτερη, για μας τους μαθητές της Γ Λυκείου, που εκείνη τη χρονιά δίναμε Πανελλαδικές, με πολλές ... καινοτομίες και ιδιαιτερότητες. Έχοντας ζήσει το πρακτικό – κλασικό και φοιτώντας για πρώτη φορά σε δέσμες είχαμε την τύχη ή ατυχία (αυτό όπως το πάρει κανείς) να δοκιμαστεί σε μας το νέο σύστημα των Πανελληνίων. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ότι στο τελικό αποτέλεσμα συμμετείχε με ποσοστό το απολυτήριο των τριών τάξεων του Λυκείου και ο αριθμός των εισακτέων απείχε κατά πολύ από το ... μειωμένο αριθμό των τωρινών εισακτέων, που ξεπερνά τις 65.000 εισακτέους. Τότε οι εισακτέοι ήταν γύρω στους 20.000 με την καλή εκδοχή στη δεύτερη δύσκολη δέσμη να περνά ο ένας στους 2,5 ή 3 ανάλογα με τη σχολή και στην τέταρτη δημοφιλή και υποτιθέμενα εύκολη ο ένας στους 10! Τα προηγούμενα χρόνια και