Στον Λέντα στον τόπο που τα όνειρα βρίσκουν το δρόμο τους

 

Υπήρξε ο αγαπημένος Καλοκαιρινός τόπος των παιδικών μου χρόνων. Ο Λέντας, με την παραλία που βγάζει στην πιο καθαρή θάλασσα του κόσμου, πλέον είναι αγαπημένος προορισμός πολλών ανθρώπων.

Τόσο που το σκέφτεσαι να κατηφορίσεις τις Κυριακές, δεν είναι και κοντά, και να βρεθείς μαζί με όσους ξέρεις από τη Μεσαρά και το Ηράκλειο. Πάντως μερικές δεκαετίες πίσω, αν και ο Λέντας δεν διεκδικούσε ούτε τότε την ερημιά και τη μοναξιά, η εικόνα και η ζωή στο γραφικό ψαροχώρι της εποχής ήταν αρκετά διαφορετική.

Τότε πηγαίναμε πολλοί μαζί ακόμα και με τρίκυκλες μηχανές στην αρχή ή το λεωφορείο της γραμμής της Κυριακές για το μπάνιο μας. Μετά με αυτοκίνητα. Τις πιο ωραίες μέρες όμως τις περνούσαμε όταν πηγαίναμε για να παραθερίσουμε ... κανονικά στο μικρό σπιτάκι της πατρικής οικογένειας του μπαμπά.

Εκεί σε ένα δωμάτιο και μια αυλίτσα μέναμε τέσσερις πέντε ενήλικες και ένα τσούρμο παιδιά. Αλλά αλήθεια τι το θέλαμε το σπίτι όταν από νωρίς το ξημέρωμα ως αργά τη νύχτα ήμασταν έξω;

Η μέρα μας ξεκινούσε μόλις άρχιζε να ανατέλλει ο ήλιος με τα άλλα παιδιά της παρέας και της γειτονιάς, καμία σχέση με το σήμερα, συναγωνιζόμαστε ποιος θα κατέβει πρώτος στην παραλία. Να μπούμε στη θάλασσα πριν βγει καλά ο ήλιος δεν μας άφηναν ωστόσο όμως παίζαμε στην παραλία φτιάχνοντας .... τα σπίτια μας με τοίχος και πόρτες από βότσαλα.

Το μπάνιο στα κρύα και αλμυρά νερά του Λιβυκού κάθε μέρα ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία ενώ το μεσημεριανό φαγητό στις ταβέρνες της περιοχής μας φαίνονταν το πιο νόστιμο του κόσμου. Αρκετές ήταν οι φορές που τρώγαμε φρέσκα ψάρια που έφερναν τα καίκια που έβγαιναν αξημέρωτα.

Ο μεσημεριανός ύπνος στο σπίτι ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της μέρας καθώς θέλαμε να τελειώνει γρήγορα για να βρεθούμε κάτω στην παραλία. Από τη θάλασσα μας έβγαζαν με το ζόρι όταν ο ήλιος είχε “βουτήξει” για τα καλά λίγο πριν αρχίσει να πέφτει το σκοτάδι.

Ήταν η ωραιότερη ώρα της μέρας, όταν καθισμένοι στην άμμο ξαποσταίναμε από τον κάματο της μέρας, και κοιτούσαμε τα χρώματα του δειλινού. Ως παιδί βλέποντας την ομορφιά της γης και σκεφτόμενη την απεραντοσύνη του σύμπαντος, σκεφτόμουν πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να κάνεις όνειρα που θα γίνονταν αληθινά. Κι εκεί παίζοντας ως αργά τη νύχτα ακούγοντας το κύμα να “σπάει” στην παραλία κάναμε πολλά όνειρα και σχέδια.

Παιχνίδια, όνειρα, κι ελπίδες. Τι άλλο να ζητήσει ένα παιδί;

Ο Λέντας είναι ακόμα εκεί και όταν πέφτει το σούρουπο νοιώθεις την ενέργεια του τόπου αυτού να σε τυλίγει και παραμένει μια επιλογή που πάντα σε δικαιώνει, όπως συνέβαινε εδώ και δεκαετίες.