Το τετράδιο της Μαρίας

 Φέτος δεν πήγα στο χωριό μου το Πάσχα. Κι ας ήξερα πως ήταν ωραία, πιο ωραία από οπουδήποτε αλλού.  Ήταν εκείνος  ο κόμπος  που ανεβαίνει στο λαιμό εδώ και χρόνια κάθε φορά που ο νους  γυρίζει στα παλιά που μπαίνει εμπόδιο για  μια γιορτινή μέρα στον  τόπο που έζησα τα ομορφότερα Χριστούγεννα, τα πιο λαμπρά Πάσχα και τα πιο γλεντζέδικα πανηγύρια της ζωής μου. Γιατί τι είναι οι τόποι άραγε χωρίς τους ανθρώπους τους δικούς σου, εκείνους που μοιράστηκες   στιγμές, έκανες όνειρα και ένοιωσες   τη ζωή   σε ρυθμούς   χαρούμενους; Βέβαια πάντα υπάρχουν αυτοί   που μένουν αλλά αν δε σε περιμένει ένα πατρικό σπίτι με δυο γονείς ηλικιωμένους   που η παρουσία σου τους δίνει μια παράταση ζωής, τίποτε δεν είναι ίδιο. Είναι κι εκείνες οι πολύτιμες   στιγμές με τις μυρωδιές από τους λεμονανθούς , τα κορίτσια με τα εγκώμια, η μελωδική φωνή του παπα Παντελή στην εκκλησία,     ο παππούς μου ο Βαγγέλης στο ψαλτήρι, ο μπαμπάς , η μαμά, οι θείες που δεν είναι πια κοντά μας, τα ξαδέρφια που μεγάλωσαν.

  Ο παππούς μου ο Βαγγέλης, που έφυγε πριν από χρόνια πολλά, έχει μείνει στην μνήμη μας ως ένας άνθρωπος όχι συνηθισμένος. Στην εμφάνιση μπορώ να πω πως δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο. Ήταν ένας παππούλης κοντούλης, με λαμπερά καστανά μάτια, και γένια και μαλλιά λευκά, σαν το μπαμπάκι. Στο χαρακτήρα δεν ήταν καθόλου συνηθισμένος. Υπήρξε ένα παιδί που μεγάλωσε με τον πατέρα του, χωρίς να γνωρίσει την μητρική αγκαλιά και παντρεύτηκε την καλοκάγαθη γιαγιά μας με αυθορμητισμό, ίσως και μια δόση επιπολαιότητα. Απέκτησαν και με στερήσεις όλης της οικογένειας κατάφεραν να μεγαλώσουν οκτώ παιδιά. Ο παππούς, ένας τύπος αρκετά μποέμ για την εποχή του αρέσκονταν στις βόλτες και στις παρέες χωρίς να παραλείπει ωστόσο την καθημερινή μάχη με τη γη του. Είχε παιδιά, χωράφια, σπαρτά, αλώνια, έχνη και πολύ όρεξη για ζωή σχεδόν ως την τελευταία μέρα της ζωής του. Αν και όλες οι εποχές έμοιαζαν να είναι δικές του με το κέφι του και τις όμορφες ιστορίες που διηγούνταν από την αιχμαλωσία του  στη Μικρά Ασί

Η παιδική μου λαμπάδα ήταν πάντα απλή. Ένα λευκό ή ένα κόκκινο κερί με μια κόκκινη ή λευκή κορδέλα. Άντε κι ένα υφασμάτινο λουλουδάκι. Ήταν και φθηνή, αγορασμένη από το παζάρι των Μοιρών το Σάββατο των Βαίων. Ήμουν περήφανη γι αυτήν. Τόσο περήφανη που κάθε μέρα την έπιανα στα χέρια μου μια δεκαριά φορές, να την καμαρώσω, που σχεδόν πάντα έφθανε το βράδυ της Ανάστασης στην εκκλησία σπασμένη και κολλημένη με σελοτέιπ.   Και την λαμπάδα δε μου την αγόραζε ο νονός μου που έλειπε στο εξωτερικό αλλά οι γονείς μου. Τη χαιρόμουν όμως καθώς όλη τη μεγαλοβδομάδα στην εκκλησία κρατούσε το σκούρο κερί και βίωνα τα πάθη του Χριστού. Έτσι η Ανάσταση ήταν σχεδόν πραγματική και η λαμπάδα μου αυτή που έπαιρνε το Άγιο Φως κι έφερνε το χαρμόσυνο μήνυμα.   Πήγαινα με τη λαμπάδα λοιπόν στην εκκλησία, κι ότι τη συνόδευε. Την κορδέλα δηλαδή και το λουλουδάκι.   Αν μπορούν ας πάνε και τα τωρινά παιδιά στην εκκλησία με ότι συνοδεύει τη λαμπάδα τους. Κούκλες, κούκλους, αεροπλάνα, τρένα, καρότσια, κουζίνες