Το τετράδιο της Μαρίας

  Πήγα στο ΚΕΘΕΑ το 2018, έχοντας ήδη αποχαιρετήσει δύο οικογένειες. Δύο γονείς βιολογικούς κι άλλους δύο θετούς. Με συντριβή για τις απώλειες και απόγνωση για την εξάρτηση. Η δυσπιστία που μου είχε καλλιεργήσει η δουλειά μου,  κυρίως η απομυθοποίηση ανθρώπων και καταστάσεων με “μπλόκαραν” συνεχώς. Δεν αφηνόμουν, δεν εμπιστευόμουν, αντιστάθηκα σθεναρά. Σήμερα τρία και πλέον χρόνια μετά είμαι χαρούμενη γιατί έχασα τη μάχη της αντίστασης και αφέθηκα να μπω σε μια άλλη οικογένεια, μια οικογένεια συνειδητής επιλογής. Ήταν όλα και όλοι μαζί, οι θεραπευτές, η ομάδα, οι άνθρωποι του συλλόγου οικογένειας. Ένοιωσα για μια από τις λίγες φορές στη ζωή μου να πλησιάζουν κάποιοι χωρίς υστεροβουλία. Να με κάνουν να αισθάνομαι σημαντική, ακόμα κι όταν αρνιόμουνα να συζητώ και κατέβαζα κουρτίνες, ακόμα και όταν απογοητευόμουνα κι έκλαιγα, ακόμα κι όταν έφτανα στα άκρα. Με ένα καθάριο βλέμμα κι ένα ακόμα πιο ξεκάθαρο νοιάξιμο. Πέφταμε, σηκωνόμαστε, συνεχίζαμε αλλά κατακτούσαμε ξανά το δικαίωμα να έ

  Με τις πιο γλυκές αναμνήσεις των παιδικών τους χρόνων έχουν δέσει τη σημερινή γιορτή της Ζωοδόχου Πηγής πολλοί άνθρωποι από την περιοχή της Μεσαράς. Ήταν πριν από δεκαετίες όταν την Παρασκευή μετά το Πάσχα, σαν σήμερα δηλαδή, που μέσα στη νύχτα και πολλές φορές και με τα πόδια ανηφορίζαμε προς το Λέντα. Μετά το χωριό Κρότος, στρίβοντας αριστερά μέσα από ένα δύσβατο μονοπάτι, που όπως μαθαίνω έχει γίνει πλέον ένας καλός χωματόδρομος, φθάναμε στην Παναγία τη Βύθανο. Ο μικρός ναός μέσα στη σπηλιά δεμένος με θρύλους και παραδόσεις ήταν πάντα κάτι μαγικό και μυστηριώδες για μας. Εκτός από προσκύνημα στο ναό, η επίσκεψη στη Παναγία τη Βύθανο κάθε χρόνο ήταν κι ένα “προσκύνημα” στην απίστευτη Κρητική φύση αφού από το χώρο που βρίσκεται ο ναός μπορείς να αφήσεις το βλέμμα να πλανηθεί στην απεραντοσύνη της θάλασσας και να θαυμάσει όλες τις αποχρώσεις του γαλάζιου με το Λιβυκό πέλαγος να απλώνεται μπροστά σου. Το νερό που έτρεχε από το ταβάνι του της λειτουργίας και το χρησιμοποιούσαν οι

  Οι πρώτες μου αναμνήσεις από τον Αη Γιώργη ήταν ο ατέλειωτος και κουραστικός για τα παιδικά μου πόδια, δρόμος που ανέβαινε από το Τριχά στη Δεξαμενή και τη μαγική εικόνα που αντίκρυζαν τα μάτια από το Πορτί. Ήταν το σημείο που έβλεπες πανοραμικά και γύρω γύρω. Ακολουθώντας τη γιαγιά, τις θείες και τις γειτόνισσες μαζί με τα άλλα παιδιά μέσα από τον παλιό χωμάτινο και στριφογυριστό δρόμο φτάναμε στον Αη Γιώργη ,με φωνές γέλια και παιχνίδια. Ήταν η χαρά μας να πάμε στο σώχωρο του παππού με τη στέρνα και να συνεχίσουμε τα παιχνίδια. Ένας τόπος μοναδικός και ειδυλλιακός μέσα στην αγριάδα του, σε μια χαράδρα ανάμεσα σε δύο βουνά, ένας τόπος προστατευμένος. Ο δικός μας Αη Γιώργης βρίσκεται σε ένα από τα όμορφα σημεία που έχω δει. Μετά τη βόλτα στο σώχωρο πηγαίναμε να δούμε το αγίασμα να αναβλύζει στη γούβα ενός βράχου και να γεμίσουμε τα μπουκαλάκια μας για να πάρουμε μαζί μας, αφού μαζί με το λαδάκι από τα καντήλια του μικρού εξωκλησιού δεν έλειπε από κανένα σπίτι του χωριού. Δεν ξέρω αν

Η μυρωδιά της φωτιάς είναι η μυρωδιά των παιδικών μου Πάσχα. Είτε αυτή προέρχονται από τους αναμμένους ξυλόφουρνους, είτε από παρασιές, είτε από τα κάρβουνα που έψηναν το αντικρυστό. Η μεγάλη φουνάρα στην πλατεία του χωριού τη βραδιά της Ανάστασης δεν έκανε μόνο τη νύχτα μέρα αλλά σκορπούσε τις μυρωδιές σε όλο το χωριό αλλά και το φόβο ατυχήματος. Εκτός από φωτιά το χωριό μου μύριζε και ... μπαρούτι! Ήταν αυτό που αγόραζαν, κυρίως τα έφηβα και νεαρά αγόρια, από τις μέρες σε κουτιά κι έφτιαχναν τα αυτοσχέδια βαρελότα, όπως έμαθα αργότερα πως λένε επίσημα τα σκλαμπατζίκια. Έπαιρναν μετά τσουβάλια από τσιμέντο τα έκοβαν σε μακρόστενες λωρίδες κι έβαζαν μέσα το μπαρούτι. Το τύλιγαν σφιχτά με πολλές στρώσεις σκληρού χαρτιού κι έφτιαχναν το τριγωνικό βαρελότο το οποίο κολλούσαν με μονωτική ταινία. Στη μια βάση του ισοσκελούς τριγώνου άνοιγαν μια τρύπα στην οποία έβαζαν ένα σπίρτο. ´Οταν ερχόταν η ώρα, τη Μεγάλη Εβδομάδα ή τη βραδιά της Ανάστασης, έδιναν φωτιά στο σπίρτο με ένα άλλο