Το τετράδιο της Μαρίας

  Καθώς για άλλη μια φορά πλησιάζει η Τσικνοπέμπτη και ακολουθούν οι Απόκριες   ξυπνούν μνήμες, που ταξιδεύουν τη σκέψη σε γεύσεις, σε παρέες και ανθρώπους που δεν είναι πια μαζί μας. Στο χωριό μου, την   Πλώρα όλες οι μαγείρισσες ήταν και είναι καλές, με καθεμιά να «ειδικεύεται» σε κάποια φαγητά. Και οι Απόκριες είχαν πολλά τέτοια, βραστά, οφτά και ψητά κρέατα, ροδοκοκινισμένες πατάτες στον ξυλόφουρνο, πιταράκια με γλυκιά και ξυνή μυζήθρα σε αραχνοΰφαντα φύλλα, μπουρέκια και λογής λογής ψωμιά και γλυκά. Θαρρώ όμως πως εκείνη η γεύση που ξεχωρίζει στη Μεσαρά τις Απόκριες είναι ο τζουλαμάς. Αν και προσωπικά προτιμούσα άλλα εδέσματα της Αποκριάς, Απόκριες   χωρίς τζουλαμά δεν γίνονταν. Πρόκειται για ένα έδεσμα μεταξύ γλυκού και φαγητού, αφού περιέχει ρύζι, συκωτάκια, φιστίκια, σταφίδες και θέλει ιδιαίτερη τέχνη για να παρασκευαστεί. Στην οικογένεια μας τον τζουλαμά τον έφτιαχνε καλύτερα από όλες, η αείμνηστη θεία Νίκη, η οποία ήταν δεινή μαγείρισσα έχοντας θητεύσει στην κουζίνα Υπο

  Ήταν μια όμορφη μέρα   η χθεσινή. Ξύπνησα στο σπίτι μου στο χωριό με το τζάκι να ανάβει ήδη κι έναν αχνιστό καφέ να με περιμένει στο τραπέζι.   Έφαγα ένα κρίθινο νταγκάκι παξιμάδι με ένα κομμάτι τυροζούλι από το λάδι, κι έβαλα τα γρήγορα τα κόκκινα μου γαλοτσάκια. Σε λίγα λεπτά είχα πάρει την ανηφόρα για το Τυρανί. Το πρωινό ήταν παγωμένο και ο κρύος αέρας ευχάριστος στο πρόσωπο. Γρήγορα έφθασα στους πρόποδες   του μικρού βουνού, που όπως έλεγε η γιαγιά μου το έλεγαν Τυρανί, επειδή το σχήμα του μοιάζει με τυρί. Στη μέση του δρόμου για την κορυφή είδα τα πρώτα μανουσάκια. Κάθησα στο έδαφος να τα θαυμάσω και να τα μυρίσω πριν απλώσω το χέρι να τα κόψω. Ανεβαίνοντας ως την κορυφή έβρισκα σε κάθε βήμα και μανουσάκι. Μια βαθιά ανάσα, να γεμίζουν τα πνευμόνια καθαρό αέρα και μια νέα συστάδα πεταγόταν μπροστά μου.   Φυσικά δεν τα έκοβα όλα, αφού ο γνωστός μανουσότοπος στο χωριό μου έπρεπε να δώσει τα λουλούδια του και σε άλλους. Όταν έφτασα στην κορυφή στάθηκα εκστατική γυρνώντας κα