Το τετράδιο της Μαρίας

  Όλα τα παιδιά έχουν δύο γιαγιάδες. Δεν ξέρω αν ήμουν τυχερή αλλά εγώ   είχα τέσσερις … επίσημες. Γιαγιάδες μου   θεωρούσα και τις γιαγιάδες των φίλων μου αλλά και όλες τις μεγάλες γυναίκες του χωριού μου. Οι τέσσερις γιαγιάδες μου ήταν τέσσερις χαρακτήρες που δεν έμοιαζαν μεταξύ τους και μου έδιναν με τη στάση ζωής τους πολλές χρήσιμες αλλά αντικρουόμενες πληροφορίες για τη ζωή. Η γιαγιά η Μαρία ήταν ο πιο καλός άνθρωπος που υπήρχε σε αυτήν τη γη, έτσι την έβλεπαν τα παιδικά μου μάτια. Ήταν άνθρωπος πράος και ευγενικός, σχεδόν τυφλή από τα παιδικά της χρόνια. Διακριτική και δοτική, ανεκτική χωρίς να ξέρει τι σημαίνουν τα νεύρα ή ο εκνευρισμός. Τη χάσαμε σε ένα τραγικό δυστύχημα όταν πήγαινα στην πρώτη γυμνασίου και νομίζω πως είναι ακόμα και τώρα μια ανοιχτή πληγή για την οικογένεια μας, δεκάδες χρόνια μετά. Η γιαγιά μου η Χριστίνα ήταν σαν μικρό παιδί, πολύ θυμωμένη που είχε χάσει την κόρη της τη μητέρα μου. Είχε σε μένα μια αγάπη σχεδόν παθολογική που την έκανε να τα βάζει

  Μια ευχάριστη έκπληξη περίμενε εμένα και τα αγαπημένα μου ξαδέρφια στην τελευταία μας επίσκεψη στο χωριό πριν από λίγες μέρες. Ήταν τζουλαμάς αυτό που κρατούσε στα χέρια της η θεία Διαμάντω όταν ήρθε να μας βρει σε συγγενικό σπίτι που είχαμε μαζευτεί. Ήταν ακριβώς όπως τότε. Με πλούσια γέμιση, με τραγανιστό χειροποίητο φύλλο και πολύ αγάπη. Μπορεί τα χρόνια που ήμασταν παιδιά ο τζουλαμάς να ήταν μια από τις σπεσιαλιτέ της θείας Νίκης που καταναλώναμε με μεγάλη όρεξη στο Αποκριάτικο τραπέζι, όμως οφείλω να παραδεχθώ ότι αυτός που δοκιμάσαμε πριν από λίγες μέρες από τα χέρια της μικρής μας θείας, της Διαμάντως μπορεί και να ήταν καλύτερος! Ήταν το ξαφνικό, το απρόσμενο λίγες μέρες αφότου γραπτώς είχα μνημονεύσει τον τζουλαμά της θείας Νίκης. Ήταν ένα γευστικό δώρο που ήρθε την ώρα που δεν το περιμέναμε να ξυπνήσει όνειρα και αναμνήσεις. Αναμνήσεις από τις Απόκριες των παιδικών μας χρόνων που φεύγοντας πήραν μαζί τους τους πρωταγωνιστές εκείνης της ζωής που φυλάμε πάντα στη μνήμη κ