Κυπαρίσια με μπάλες από τσιγαρόχαρτα- Τα δέντρα της νοσταλγίας και της παιδικότητας

 

Τα Χριστουγεννιάτικα δέντρα των παιδικών μας  χρόνων καμία σχέση δεν είχαν με τα μεγάλα και φανταχτερά που συναντάμε πλέον σε όλα τα σπίτια.

Στα λίγα  πλουσιόσπιτα του χωριού μου στην Πλώρα,  ήταν ψεύτικα έλατα μεσαίου μεγέθους αγορασμένα από τα δύο –τρία μαγαζιά με είδη σπιτιού από τις Μοίρες. Αυτά είχαν γιρλάντες και παιχνιδάκια αγοραστά.

Στα περισσότερα όμως σπίτια  το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, που τελικά από πουθενά δεν έλειπε, ήταν ένα φρέσκο κλαδί δέντρου από πεύκο ή κυπαρίσι. Στη δική μας οικογένεια είχαμε πάντα μια αδυναμία στα κυπαρίσια από την εποχή που ο παππούς μου φύτευε για να βάζει τα σύνορα σε όλα τα χωράφια του.

Έτσι το κυπαρίσι  έμπαινε σε ένα κουβά με πέτρες και ο κουβάς τυλίγονταν με ασημόχαρτο και βαμβάκια.  Οι μπάλες ήταν βολαράκια από τσιγαρόχαρτα που μαζεύαμε καιρό και κουκουνάρια που βρίσκαμε και βάφαμε μόνοι μας. Καμιά φορά ξέπεφτε κι ένα μικρό στολιδάκι.

Το στολίζαμε το δέντρο και το βάζαμε στο καλύτερο σημείο του σπιτιού. Εκεί που δεν κάναμε … εκπτώσεις  ήταν στα φωτάκια. Αυτά θα τα αγοράζαμε ακόμα κι αν χρειαζόταν να μαζεύουμε καιρό το πενιχρό χαρτζιλίκι μας. Κι  ύστερα όταν τα ανάβαμε άρχιζε η μαγεία των Χριστουγέννων. Τα βλέπαμε, τα καμαρώναμε, ξυπνούσαμε και τις νύχτες για να τα χαρούμε λίγο περισσότερο.

Αλήθεια τι χαρά κι αγαλίαση είχαν εκείνα τα Χριστούγεννα. Νόμιζα πως κρατούσαν πολύ αλλά τελικά σε λίγα χρόνια είχαν τελειώσει. Το ταπεινό κυπαρίσι με τα αυτοσχέδια στολιδάκια αντικαταστάθηκε με πλούσια και μεγάλα δέντρα.  Τώρα πλέον με εντυπωσιακές κατασκευές  από λαμπιόνια σε σπίτια και αυλές.

Μαζί με τα ταπεινά δεντράκια τέλειωσε πρώτα η παιδική μας ηλικία και σαν νερό η εφηβεία , η ενηλικίωση, η φάση της ωριμότητας. Αλήθεια κάθε φορά που πηγαίνω στο χωριό μου μου φαίνεται πως ήταν πέρυσι που στόλιζα κυπαρίσια και φέτος που ατενίζω, ευτυχώς από λίγο μακριά ακόμα, τα γηρατειά. Καλά Χριστούγεννα!