Το τετράδιο της Μαρίας

  Δεν ξέρω τελικά αν τα γράμματα της γενιάς μου, αυτά που έμαθα εγώ και οι συνομήλικοι μου, λίγα χρόνια μπρος και πίσω στο σχολείο, είναι πολλά ή λίγα. Κάποιοι λένε πως «καλά τα καταφέραμε» κι άλλοι πως οι τωρινοί μαθαίνουν περισσότερα. Το μόνο σίγουρο ήταν πως τα μαθαίναμε με πολύ λιγότερα. Λίστες στην εποχή μας δεν πηγαινοέρχονταν από τα σχολεία στα σπίτια και στα βιβλιοπωλεία. Μερικά μπλε τετράδια 50φυλλα, ένα 100φυλλο πρόχειρο, ένα για τη γραφή μισό κενό και μισό γραμμές, μολυβάκια, στυλό, ξύστρα και γόμα. Και για τα καλλιτεχνικά ένα απλό μπλοκ ζωγραφικής και ένα μικρό κουτάκι με ξυλομπογιές. Μαζί με τα βιβλία που μας έδινε το σχολείο κι αυτά δεν ήταν πολλά σε μια απλή σάκα. Πολύ πριν έρθουν τα ακριβά φιρμάτα τετράδια   και οι τσάντες με ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, τα μικρά χεράκια μας έδιναν μάχη να μάθουν τα πρώτα τους γραμματάκια. Το ίδιο όμως κάνουν και σήμερα τα παιδάκια αφού ο αγώνας και η αγωνία της μάθησης είναι πάντα ο ίδιος, ανεξάρτητα από το περιτύλιγμα! Είχα π

  Η άκρα του Χειμώνα στο χωριό μας έφθανε σίγουρα το Σεπτέμβρη, αν δεν είχε τελειώσει από τον Αύγουστο. Σιγά – σιγά το μεγάλο μας Καλοκαιρινό διάλλειμμα έπαιρνε τέλος μαζί και οι μεγάλες κάψες, και έχοντας ακόμα στο στόμα μας τις γεύσεις από μουσταλευριές, σταφύλια, καλοκαιρινές ντομάτες, σύκα και δροσερά καρύδια αρχίζαμε τις προετοιμασίες για το σχολειό. Οι μπλε ποδίτσες με την ποπλίνα και το λευκό γιακαδάκι έβγαιναν από τα μπαούλα, αν μας έκανε η περισυνή αλλιώς παίρναμε της μεγαλύτερης αδερφής ή της ξαδέρφης. Στην έσχατη περίπτωση μια καινούρια αγορασμένη από το Σαββατιάτικο παζάρι των Μοιρών. Οι ελβιέλες και τα λαστιχένια γαλοτσάκια ήταν τα καθημερινά παπούτσια για το σχολείο, τα αγοράζαμε από τον αείμνηστο Στέργιο που μας τα έφερνε στο χωριό,   και για τα σκολινά είχαμε καιρό. Σειρά είχαν η τσάντα, κάθε δύο, τρία ή και τέσσερα χρόνια κι όχι τίποτα φανταχτερό, μια απλή τσάντα, τα τετράδια, τα στυλό και τα μολύβια. Ότι ξεχνούσαμε να πάρουμε από τις Μοίρες, καθώς λίστες δεν εδίδοντα