Το τετράδιο της Μαρίας

Η αλήθεια είναι πως όταν ήμασταν παιδιά δεν αρρωσταίναμε τόσο συχνά όσο τα σημερινά παιδιά. Άλλες εποχές, όλα ήταν πιο αγνά και η φύση λιγότερο μολυσμένη, η δε κλιματική αλλαγή δεν υπήρχε στον ορίζοντα. Από την άλλη και μεις ως παιδιά είμαστε πιο ανθεκτικά και σίγουρα πιο σκληραγωγημένα. Αλλά ως παιδιά αρρωσταίναμε κι εμείς πότε πότε, ή με τις γνωστές παιδικές ασθένειες (ιλαρά, μαγουλάδες κλπ) ή και κρυώναμε, ποντιάζαμε όπως έλεγαν οι γιαγιάδες μας. Φυσικά ο γιατρός δεν ήταν σε πρώτη ζήτηση καθώς την εποχή εκείνη το χωριό μας, υπήρχε το κεντρικό τηλέφωνο   και τα άλλα με μανιβέλα αλλά και που να τον βρεις   τον γιατρό. Ένας όλος κι όλος ιδιώτης και οι γιατροί στο Υγειονομικό στις Μοίρες. Αλλά εκεί πηγαίναμε μόνο για τα … σοβαρά. Τα υπόλοιπα ... τα αναλάμβαναν οι γυναίκες του χωριού, μαμάδες, θείες, γιαγιάδες και γειτόνισσες. Με τα «θαυματουργά» τους γιατροσόφια γιάτρευαν τα πάντα. Τι φασκομηλιές και ματζουράνες, τι χαμομήλια, λάδια, ρακές και μπλε οινόπνευμα αγορασμένο από τον μπακ

T ούτες τις μέρες στο χωριό μας ετοιμαζόμαστε για το Χειμώνα, αναπολώντας τα ξένοιαστα Καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων. Οι μεγάλοι ασχολούνταν με τις προετοιμασίες για την θέρμανση μας, μαζεύοντας και αποθηκεύοντας ξύλα, τα καλοριφέρ βλέπετε δεν είχαν κάνει ακόμα την   εμφάνιση τους στα σπίτια μας, τα περισσότερα με τσιμεντένιο πάτωμα και ξύλινες πόρτες που γύρω γύρω έμπαζαν. Λίγο πριν ξεκινήσει το λιομάζωμα και οι πρώτες πράσινες ελιές μαζεύονταν από τα δέντρα μια μια, για να γίνουν τσακιστές ή χαρακτές και τα μικρά κορονέικα ελιδάκια ολόκληρα. Οι γυναίκες έδιναν το σύνθημα και τα παιδιά βοηθούσαν όπως μπορούσαν. Οι ελιές ξεπίκριζαν και έμπαιναν στην άλμη για να συνοδεύσουν τα γεύματα του χειμώνα. Παράλληλα οι νοικοκυρές τσέκαραν τις προμήθειες   του Χειμώνα, όσπρια, σταφίδες, αμύγδαλα, καρύδια, πελτές και τουρσιά, όλα φτιαγμένα με τα χεράκια τους και τα αγνά υλικά του τόπου τους. Τα παιδιά η αλήθεια μια έννοια για τα ξύλα   την είχαμε γιατί όλο το Χειμώνα θα έπρεπε ο καθέν