Τα απίθανα γιατροσόφια που μας έκαναν .... καλά όταν ήμασταν παιδιά!

Η αλήθεια είναι πως όταν ήμασταν παιδιά δεν αρρωσταίναμε τόσο συχνά όσο τα σημερινά παιδιά. Άλλες εποχές, όλα ήταν πιο αγνά και η φύση λιγότερο μολυσμένη, η δε κλιματική αλλαγή δεν υπήρχε στον ορίζοντα. Από την άλλη και μεις ως παιδιά είμαστε πιο ανθεκτικά και σίγουρα πιο σκληραγωγημένα.

Αλλά ως παιδιά αρρωσταίναμε κι εμείς πότε πότε, ή με τις γνωστές παιδικές ασθένειες (ιλαρά, μαγουλάδες κλπ) ή και κρυώναμε, ποντιάζαμε όπως έλεγαν οι γιαγιάδες μας. Φυσικά ο γιατρός δεν ήταν σε πρώτη ζήτηση καθώς την εποχή εκείνη το χωριό μας, υπήρχε το κεντρικό τηλέφωνο  και τα άλλα με μανιβέλα αλλά και που να τον βρεις  τον γιατρό. Ένας όλος κι όλος ιδιώτης και οι γιατροί στο Υγειονομικό στις Μοίρες. Αλλά εκεί πηγαίναμε μόνο για τα … σοβαρά.

Τα υπόλοιπα ... τα αναλάμβαναν οι γυναίκες του χωριού, μαμάδες, θείες, γιαγιάδες και γειτόνισσες. Με τα «θαυματουργά» τους γιατροσόφια γιάτρευαν τα πάντα. Τι φασκομηλιές και ματζουράνες, τι χαμομήλια, λάδια, ρακές και μπλε οινόπνευμα αγορασμένο από τον μπακάλη. Στον πονόλαιμο το μαλλί που είχαν φυλάξει από τις κουρές των προβάτων τυλίγονταν γύρω από το λαιμό αφού εμποτιζόταν με ρακή. Για τους μεγάλους υπήρχε η ρακή και το ρακόμελο.

Στον πονόκοιλο μας έδιναν λάδι και στον πόνο του στομαχιού χαμομήλι. Αν είμαστε κρυωμένοι, κοτόζουμο από κότα του κοτετσιού μας, εντριβή με οινόπνευμα. Οι μεγάλοι έκαναν εντριβές με πετρέλαιο ενώ οι βεντούζες (ποτήρια) ήταν στην  …. βραδυνή διάταξη, όλου του χωριού κατά τη διάρκεια του χειμώνα.

Τα φάρματα της εποχής ήταν η ασπιρίνη και το vix. Kάπως έτσι περνούσαν οι χειμώνες των παιδικών μας χρόνων, με τα γιατροσόφια να εμπλουτίζονται και να αλλάζουν ανά περίπτωση.

Κάποια από κείνα τα γιατροσόφια, όπως το ζουμί της χωριάτικης όρνιθας και τα αρωματικά βρασταράκια με τα ωραιότερα βότανα των Κρητικών βουνών ακόμα τα αποζητώ και όχι μόνον όταν αρρωσταίνω.