Από τα σχολικά των γονιών μας στα γκλαμουράτα σχολικών των ημερών μας

 

Δεν ξέρω τελικά αν τα γράμματα της γενιάς μου, αυτά που έμαθα εγώ και οι συνομήλικοι μου, λίγα χρόνια μπρος και πίσω στο σχολείο, είναι πολλά ή λίγα. Κάποιοι λένε πως «καλά τα καταφέραμε» κι άλλοι πως οι τωρινοί μαθαίνουν περισσότερα.

Το μόνο σίγουρο ήταν πως τα μαθαίναμε με πολύ λιγότερα. Λίστες στην εποχή μας δεν πηγαινοέρχονταν από τα σχολεία στα σπίτια και στα βιβλιοπωλεία. Μερικά μπλε τετράδια 50φυλλα, ένα 100φυλλο πρόχειρο, ένα για τη γραφή μισό κενό και μισό γραμμές, μολυβάκια, στυλό, ξύστρα και γόμα. Και για τα καλλιτεχνικά ένα απλό μπλοκ ζωγραφικής και ένα μικρό κουτάκι με ξυλομπογιές. Μαζί με τα βιβλία που μας έδινε το σχολείο κι αυτά δεν ήταν πολλά σε μια απλή σάκα.

Πολύ πριν έρθουν τα ακριβά φιρμάτα τετράδια  και οι τσάντες με ότι μπορεί να φανταστεί κανείς, τα μικρά χεράκια μας έδιναν μάχη να μάθουν τα πρώτα τους γραμματάκια. Το ίδιο όμως κάνουν και σήμερα τα παιδάκια αφού ο αγώνας και η αγωνία της μάθησης είναι πάντα ο ίδιος, ανεξάρτητα από το περιτύλιγμα!

Είχα πάντως ακούσει από τις διηγήσεις των μεγαλυτέρων πως οι γονείς μας όταν πήγαιναν στο σχολείο είχαν μια πλάκα για τετράδιο κι όλο έσβηναν κι έγραφαν. Και το έλεγαν όλο καμάρι. Με το ίδιο καμάρι που είδα ένα λιλιπούτειο πρωτάκι να σέρνει προχθές τη δυσανάλογα μεγάλη τσάντα του με τα ροδάκια. Και με το ίδιο καμάρι που κι εμείς δείχναμε τα πράγματα που μας αγόρασαν για το σχολείο.

Η γενιά της πλάκας, η γενιά των μπλε τετραδίων και η γενιά των γκλαμουράτων σχολικών ένας κόσμος ολόκληρος, με σημείο αναφοράς το σχολείο. Με συγκίνησε αυτή η σκέψη αν  και προβληματίστηκα για τα σχολικά της γενιάς που δεν θα έχει ούτε μολυβάκι.