Οι νόστιμοι τηγανίτοι με το πετιμέζι και την ξινομυζήθρα!

 

Αδυναμία μεγάλη είχαν μικροί και μεγάλοι στους τηγανίτους. Κάθε Χειμώνα στο χωριό μας, πρωί, κολατσιό, απόγευμα, μεσημέρι, βράδυ από τα τζάκια και τις παρασιές έβγαινε η τσίκνα του τηγανητού.

Ούτε που περνούσε από το μυαλό κανενός τότε πως το τηγανητό δεν ήταν υγιεινό. Άλλωστε πως να αντισταθεί κανείς σε ένα ζεστό τηγανίτη, εμείς έτσι τους λέγαμε, ο τηγανίτης και όχι η τηγανίτα όπως την λένε κάποιοι σήμερα.

Το πρωί για πρωινό, το μεσημέρι για κολατσιό, το απόγευμα για σνακ (μαρέντα το λέγαμε εμείς) και το βράδυ για κάτι ... ελαφρύ! Το καλύτερο μας ήταν να ρίξουμε μέσα στο χυλό και μια χούφτα ξινομυζήθρα από τις κατσίκες μας. Το μουζωμένο τηγάνι, ειδικά για την παρασιά, ήταν μεγάλο και βαθύ και τα χέρια της μάνας δεν κουράζονταν ποτέ. Έτσι όταν ξεκινούσε η επιχείρηση τηγανίτοι, το αλεύρι έμπαινε μπόλικο από το τσουβάλι και το τηγάνι γέμιζε πολλές φορές με τηγανίτους σε όλα τα σχήματα.

Οι τσίγγινες λεκανίδες γέμιζαν και άδειαζαν εν ριπή οφθαλμού από τα αδέρφια, τα ξαδέρφια και τα παιδιά της γειτονιάς που περίμεναν καρτερικά με τα πιάτα τους. Το ίδιο σκηνικό, με παιδιά να τρώνε τηγανίτους, επαναλαμβάνονταν σε όλα τα σπίτια του χωριού σχεδόν κάθε μέρα τους χειμερινούς μήνες.

Άλλα παιδιά έτρωαν τους τηγανίτους με ζάχαρη κι άλλα με πετιμέζι. Μέλι από ότι θυμάμαι δεν είχαμε συχνά στα σπίτια μας, αλλά το πετιμέζι αφθονούσε καθώς η Μεσαρά είχε πολλά αμπέλια και σταφύλια. Έτσι σε όλα τα σπίτια υπήρχαν ποσότητες πετιμεζιού που έφτιαχναν οι νοικοκυρές το Σεπτέμβρη και είχαν όλο το χρόνο.

Οι τηγανίτοι αυτοί με το πετιμέζι είχαν μια γεύση που ακόμα έχω στο στόμα μου, πασπαλισμένη ... με άρωμα μαμάς και γιαγιάς και αυτό τους έκανε σπουδαίους.

ΥΓ. Τους τηγανίτους εκείνους τους θυμήθηκα σήμερα που έφτιαξα τους δικούς μου με μέλι και κανέλα. Για να μοιάζουν λίγο παραπάνω με εκείνους των παιδικών μου χρόνων τους έβαλα σε ένα πιατάκι της γιαγιάς και τους φωτογράφισα με ένα τραπεζομάντηλο της μαμάς.