Οι παρελάσεις μας με τις ελβιέλες, τα εμβατήρια και τα σουλάτσα της ζωής

Στη ζωή μου έκανα πολλές φορές παρέλαση. Με αφορμή εθνικές επαιτείους κι άλλα γεγονότα. Βλέπετε στο χωριό που που είχε μόνο ένα διθέσιο δημοτικό δεν έμπαινε “θέμα” ποιός θα παρελάσει και πότε. Μονίμως όλοι οι μαθητές ήταν … σε επιστράτευση!

Αλλά και στο προηγούμενο σχολείο μου, το Α δημοτικό Μοιρών όλοι μπαίναμε στις παρελάσεις. Όταν φθάσαμε στο γυμνάσιο και στο λύκειο, ένα ήταν πάλι στην μικρή κωμόπολη, όλοι μπαίναμε. Και τα δύο δημοτικά και τα δυο νηπιαγωγεία και ο παιδικός σταθμός. Πως αλλιώς θα “γέμιζε” ο χρόνος κι ο μεγάλος δρόμος, εκατέρωθεν του οποίου παρατάσσονταν στριμωγμένοι χιλιάδες πολίτες για να μας δουν. Βλέπετε τα θεάματα στην επαρχία τότε δεν ήταν και πολλά.

Οι παρελάσεις αυτές είχαν κανόνες. Για να μη συμμετάσχεις όπως και στον υποχρεωτικό εκκλησιασμό, έπρεπε να πας δικαιολογητικά. Σε αυτές φορούσαμε στολές, και παπούτσια ελβιέλα. Επίσης είχαν τύμπανα που έδιναν το ρυθμό και εμβατήρια. Αλλά και μας που ως παιδιά νοιώθαμε έντονη συγκίνηση, υπερηφάνεια για τα εθνικά μας κατορθώματα και καμαρώναμε ως γύφτικα σκεπάρνια. Όχι όμως μόνο από εθνική υπερηφάνεια.

Κι εδώ ακριβώς έρχονται και οι επόμενες μορφές παρελάσεων, κατά τη διάρκεια της σχολικής ζωής αλλά και μετά. Δεν ήταν ακριβώς παρελάσεις αλλά “σουλάτσα”, διαμαρτυρίες, “νυφοπάζαρα” και πολλά πάνω κάτω. Αλλά είχαν συνέχεια και συνέπεια. Πάντα είμαστε εκεί. Αλλά τους κανόνες, είτε τους βάζαμε, είτε τους ακολουθούσαμε αν θέλαμε. Αυτό όμως τις έκανε να είναι μια μορφή … παρελάσεων.

Στο παζάρι του Σαββάτου στις Μοίρες, στις πορείες στο κέντρο της Αθήνας και προς την Αμερικάνικη πρεσβεία στην Αθήνα, στις Τρεις Καμάρες τα Σαββατόβραδα στο Ηράκλειο λίγο πριν και λίγο μετά πριν το 1990. Πάντα στο επίκεντρο, πάντα στο πάνω και δήθεν με … τη μύτη ψηλά, με το βλέμμα να προσπαθεί να “αγκαλιάσει”, αν ήταν δυνατόν σε ακτίνα 360 μοιρών, όσους νόμιζαν πως δεν τους βλέπαμε.

Και τα … σεργιάνια συνεχίστηκαν και συνεχίζονται στον επαγγελματικό και προσωπικό στίβο, πάντα με την υποκρισία ότι δεν είναι προτεραιότητα μας να μας δουν. Γιατί όμως άραγε κάθε φορά που περπατώ μπροστά από κόσμο νοιώθω την ίδια ανασφάλεια που ένοιωθα όταν παιδί του νηπιαγωγείου έμπαινα στην πρώτη μου παρέλαση. Και άραγε υπάρχει η πιθανότητα να φύγει το κενό στο στομάχι και οι αίσθηση ότι “κόβονται” τα πόδια; Σε όλες τις “παρελάσεις” της ζωής μου.