Το τετράδιο της Μαρίας

Στη ζωή μου έκανα πολλές φορές παρέλαση. Με αφορμή εθνικές επαιτείους κι άλλα γεγονότα. Βλέπετε στο χωριό που που είχε μόνο ένα διθέσιο δημοτικό δεν έμπαινε “θέμα” ποιός θα παρελάσει και πότε. Μονίμως όλοι οι μαθητές ήταν … σε επιστράτευση! Αλλά και στο προηγούμενο σχολείο μου, το Α δημοτικό Μοιρών όλοι μπαίναμε στις παρελάσεις. Όταν φθάσαμε στο γυμνάσιο και στο λύκειο, ένα ήταν πάλι στην μικρή κωμόπολη, όλοι μπαίναμε. Και τα δύο δημοτικά και τα δυο νηπιαγωγεία και ο παιδικός σταθμός. Πως αλλιώς θα “γέμιζε” ο χρόνος κι ο μεγάλος δρόμος, εκατέρωθεν του οποίου παρατάσσονταν στριμωγμένοι χιλιάδες πολίτες για να μας δουν. Βλέπετε τα θεάματα στην επαρχία τότε δεν ήταν και πολλά. Οι παρελάσεις αυτές είχαν κανόνες. Για να μη συμμετάσχεις όπως και στον υποχρεωτικό εκκλησιασμό, έπρεπε να πας δικαιολογητικά. Σε αυτές φορούσαμε στολές, και παπούτσια ελβιέλα. Επίσης είχαν τύμπανα που έδιναν το ρυθμό και εμβατήρια. Αλλά και μας που ως παιδιά νοιώθαμε έντονη συγκίνηση, υπερηφάνεια για τα εθνικ

  Ξέρεις τι είναι να σαι παιδί και να περιμένεις με αγωνία από τα Χριστούγεννα την Καθαρή Δευτέρα; Δεν μπορείς να ξέρεις αν δεν ονειρεύτηκες δεκάδες φορές ένα χαρταετό που πετούσε ψηλότερα από όλους τους άλλους, ένα χαρταετό που θα «κολυμπούσε» μέσα στα σύννεφα. Ο αετός φτιαγμένος στο χέρι – άραγε πόσες φορές τον έφτιαξες και τον χάλασες- με καλάμια που έκοψες από τον ποταμό και πελέκησες πολλές φορές ώστε να πετύχεις τις μυτερές άκρες τους, με σπάγο, εφημερίδες κι αλευρόκολα. Προφανώς ήταν ο τελευταίος από τους πολλούς που έφτιαξες, ώσπου να τον πετύχεις. Κι είχε και μια τεράστια ουρά, πάλι από κομένες και δεμένες λουρίδες από εφημερίδες που θα τον βοηθούσε να πετάξει. Αλλά αυτό που πραγματικά είχε την μεγαλύτερη σημασία για να «απογειωθεί» ο αετός αλλά κυρίως για να καταφέρει να σηκωθεί και να «σταθεί» στον αέρα ήταν τα ζύγια. Αν δεν ήταν μελετημένα και σωστά ο αετός , έχανε την ισορροπία του κι έπεφτε στο παραμικρό και ανεπαίσθητο γύρισμα του ανέμου. Και την καθαρή Δευτ

Η προετοιμασία άρχιζε από νωρίς. Οι ξυλόφουρνοι άναβαν, οι παρασιές τροφοδοτούνταν συνεχώς με ξύλα, και τα παιδιά έτρεχαν για τις τελευταίες παραγγελιές και προμήθειες, που δεν τέλειωναν ποτέ, από το μπακάλη. Ήταν η τελευταία Κυριακή της Αποκριάς κι όλα έπρεπε να ναι στη θέση τους, στην ώρα τους για τη μεγάλη βραδιά. Οι γυναίκες, όλη μέρα αλευρωμένες, «έσερναν» τα πιταράκια με γλυκιά μυζήθρα, τα σαρικοπιτάκια με τη ξινή μυζήθρα και τα φύλλα τα μεγάλα για το γλυκό μπουρέκι. Στις παρασιές έμπαινε το βραστό κρέας που με μακαρόνια και αθότυρο , θα σερβίρονταν το βράδυ. Τι κι αν η Κυριακή ήταν η τυρινή; Λεπτομέρειες .. Όλα μαζί στο τραπέζι. Μετά το μεσημέρι στους ξυλόφουρνους έμπαιναν τα ψητά που έβγαιναν με τις ροδοκοκκινισμένες πατάτες σε μεγάλες ποσότητες. Πως αλλιώς να χορτάσουν τα πενήντα στόματα που μαζεύονταν σε κάθε οικογένεια από τους προπαππούδες και τις προγιαγιάδες ως τα δισέγγονα. Στην μεγάλη οικογενειακή παρέα, πάντα χωρούσε και ο μουσαφίρης και ο μοναχικός γείτ

Οι Τσικνοπέμπτες στο χωριό μου είχαν τη μυρωδιά της τσίκνας, αφού όλη η Πλώρα από το πρώτο σπίτι της πάνω ρούγας ως το τελευταίο της κάτω ρούγας, μοσχομύριζαν. Οι ψησταριές με κάρβουνα άναβαν από νωρίς, οι παρασιές με τα τηγάνια έπαιρναν ... φωτιά και οι νοικοκυρές μπαινόβγαιναν φτιάχνοντας πιταράκια, ετοιμάζοντας τα κρέατα για τις ψησταριές. Τα παιδιά κουβαλούσαν τις καρέκλες και τα χρειαζούμενα από το ένα σπίτι στο άλλο για να στηθούν οι μεγάλες οικογενειακές παρέες των τριάντα και σαράντα ατόμων. Κι όταν το βράδυ έπεφτε κάθονταν όλοι γύρω από τα τραπέζια από τους σχεδόν αιωνόβιους παππούδες και γιαγιάδες ως τα μωρά δισέγγονα και τρισέγγονα μερικές φορές. Τα φαγητά, τσικνισμένα, και πεντανόστιμα και το ντόπιο κρασί έδιναν άλλη μια ευκαιρία, να βρεθούν οι άνθρωποι γύρω από ένα τραπέζι. Το τζάκι στη συνήθως άναβε κι όλο και κάτι ψήνονταν κι ερχόταν στο τραπέζι. Γρήγορα, με φαγητό, κρασί, μασκαράδες που γυρνούσαν από το ένα σπίτι στο άλλο αρνούμενοι να αποκαλύψουν ποιοι είναι, το κ

  Τα Ψυχοσάββατα των παιδικών μου χρόνων μύριζαν κανέλα, γαρύφαλλο και καβουρντισμένο αμύγδαλο. Και παρέα, μεγάλη παρέα. Πολλά παιδιά, κορίτσια κι αγόρια που πηγαίναμε το απόγευμα με το σακουλάκι ακούγαμε ακίνητοι, συγκινημένοι και με κατάνυξη τον εσπερινό – μνημόσυνο, και μετά οι γιαγιάδες μας γέμιζαν τα σακουλάκια κόλλυβα. Κι είχαν εκείνα τα χειροποίητα σπιτικά κόλλυβα, με το σιτάρι βρασμένο στα τζάκια των σπιτιών, όλα τα καλούδια, σταφίδες, καρύδια, αμύγδαλα, ρόγδι, αλεσμένο στραγάλι (πατούδο), καβουρντισμένο σουσάμι. Και είχαν ζάχαρη χοντρή μέσα, και άχνη από πάνω για στόλισμα. Στη μέση του πιάτου ένας σταυρός σχηματισμένος με καβουρντισμένα αμύγδαλα και το πιάτο στολισμένα με μικρούς κόκκινους σπόρους από ρόγδια. Τα παιδιά συμμετείχαν στην προετοιμασία και μεταξύ σουρωμένου σιταριού και καβουρντισμένου σουσαμιού, μάθαιναν σε κάθε σπίτι για ποιούς έφτιαχναν τα κόλλυβα. Για απογόνους του παρελθόντος, που και η γιαγιά δε γνώριζε αλλά και για τους γονείς και τα πεθερικά της. Το κλίμα