Όταν φτιάχναμε χαρταετό με τα χέρια μας κι αυτός "σήκωνε" τα όνειρα μας στον ουρανό

 

Ξέρεις τι είναι να σαι παιδί και να περιμένεις με αγωνία από τα Χριστούγεννα την Καθαρή Δευτέρα; Δεν μπορείς να ξέρεις αν δεν ονειρεύτηκες δεκάδες φορές ένα χαρταετό που πετούσε ψηλότερα από όλους τους άλλους, ένα χαρταετό που θα «κολυμπούσε» μέσα στα σύννεφα.

Ο αετός φτιαγμένος στο χέρι – άραγε πόσες φορές τον έφτιαξες και τον χάλασες- με καλάμια που έκοψες από τον ποταμό και πελέκησες πολλές φορές ώστε να πετύχεις τις μυτερές άκρες τους, με σπάγο, εφημερίδες κι αλευρόκολα. Προφανώς ήταν ο τελευταίος από τους πολλούς που έφτιαξες, ώσπου να τον πετύχεις. Κι είχε και μια τεράστια ουρά, πάλι από κομένες και δεμένες λουρίδες από εφημερίδες που θα τον βοηθούσε να πετάξει. Αλλά αυτό που πραγματικά είχε την μεγαλύτερη σημασία για να «απογειωθεί» ο αετός αλλά κυρίως για να καταφέρει να σηκωθεί και να «σταθεί» στον αέρα ήταν τα ζύγια.

Αν δεν ήταν μελετημένα και σωστά ο αετός , έχανε την ισορροπία του κι έπεφτε στο παραμικρό και ανεπαίσθητο γύρισμα του ανέμου. Και την καθαρή Δευτέρα ανέβαινες σε ένα ύψωμα, τα αδέρφια σου έκαναν «κεφάλι» (κρατούσαν τον αετό όσο ψηλά έφταναν τα χέρια τους κι εσύ έτρεχες) , κι όταν ο αετός άρχιζε να παίρνει ύψος αμόλαγες καλούμπα.

Άφηνες σπάγο κι άφηνες σπάγο για να φθάσει ο αετός στον ουρανό. Και να πάρει μαζί του τα όνειρα σου, ίσως κι ότι άλλο είχες στα βάθη της ψυχής σου. Για να το πάει ψηλά , πολύ ψηλά!

Μοιραία η καθαρή Δευτέρα κάποτε τέλειωνε κι ο αετός έπεφτε ή αν ήσουν πολύ τυχερός τον κατέβαζες τελευταίος από τον ουρανό. Κι ύστερα έμαθες πως όλα στη ζωή είναι σαν το πέταγμα του χαρταετού. Θέλουν προγραμματισμό, επιμονή, δουλειά και πίστη. Αλλά κυρίως αισιοδοξία, ελπίδα και τύχη. Χρόνια πολλά!