Οι αμυγδαλιές μας στην Αμπελιά δεν καρπίζουν πια

 Το αγαπημένο μας χωράφι, σαν ήμασταν παιδιά, ήταν στην Αμπελιά. Ο σημαντικότερος από τους λόγους, ήταν ότι ήταν κυκλωμένο με αμυγδαλιές.

Ήταν εκεί στο χωματόδρομο που οδηγούσε από την Πλώρα στον Πλάτανο και νομίζω πως η επίσημη ονομασία της περιοχής είναι Ραγκαβάς. Στην οικογένεια μας όμως το έλεγαν Αμπελιά, γιατί λέει κάποτε υπήρχε εκεί ένα αμπέλι, κρασάμπελο.

Πάντως εγώ και τα υπόλοιπα παιδιά της οικογένειας το θυμόμαστε σαν ένα χωράφι που φυτεύαμε εποχιακά κηπευτικά. Εκείνο όμως που έκανε ξεχωριστό το χωράφι εκείνο ήταν οι αμυγδαλιές που είχε γύρω γύρω, ανάμεσα σε μερικά ψηλά αρσενικά κυπαρίσια.

Κι ήταν αμυγδαλιές σε διάφορες ποικιλίες. Από μικρά αθαλάκια, ως κανονικά αμύγδαλα αλλά και πετραμύγδαλα. Και μας έδιναν πολλή χαρά οι αμυγδαλιές μας όλο το χρόνο. Τις καμαρώναμε με τα πράσινα φύλλα τους, με τα όμορφα λευκορόζ ανθάκια τους το Χειμώνα.

Η πραγματική όμως απόλαυση ερχόταν το Καλοκαίρι, αφού πλέον δεν ήταν μόνο οπτική. Αρχίζαμε να τα τρώμε πράσινα ολόκληρα πριν το τσόφλι τους πάρει τη μορφή του ξύλου τότε που ο καρπός τους ήταν σα ζελέ. Συνεχίζαμε να τα τρώμε όταν ο καρπός τους γινόταν τρυφερός, λευκός και πεντανόστιμος.

Κι ύστερα όταν ήταν η εποχή τους τα μαζεύαμε και τα απλώναμε στη μεγάλη αυλή του σπιτιού μας να ξεραθούν. Σε πιθαράκια πήλινα τα βάζαμε για το Χειμώνα, σε συγγενείς δίναμε, για φάγωμα και τα γλυκά και τα άλλα τα πουλούσαμε. Που να καταναλωθούν διακόσια κιλά αμύγδαλα.

Κι ενώ τα θυμάμαι όλα αυτά κάπου εδώ χάνεται η μνήμη μου. Πηγαίνοντας στην Αθήνα για σπουδές όταν επέστρεψα δεν υπήρχαν οι αμυγδαλιές. Δεν σκέφτηκαν ποτέ να ρωτήσω τι είχαν γίνει κι ούτε μου είπε κανείς.

Σήμερα στο χωράφι αυτό στη Μεσαρά δεν υπάρχουν αμυγδαλιές ούτε για δείγμα. Μόνο τα κυπαρίσια ανάμεσα στα οποία ήταν φυτεμένες οι αμυγδαλιές στέκουν αγέρωχα. Αλλά όταν κλείνω τα μάτια μου βλέπω ξανά τα αμύγδαλα κρεμασμένα από τα κλαδιά τους, μαζί με μυρωδιές, ανθρώπους και μνήμες των παιδικών μου χρόνων.