Οι δανεικοί και τα καερέτια στα χωράφια έγιναν πλέον ανάμνηση

 

Τούτες τις μέρες οι “δανεικοί” έδιναν κι έπαιρναν εκείνα τα χρόνια στη Μεσαρά. Επρόκειτο για τη συνέχεια των Καλοκαιρινών δανεικών μετά το θέρος και τα σπαρτά, αυτήν τη φορά στα αμπέλια.

Οι εργατιές ήταν μεγάλες, γιατί πως αλλιώς να τρυγηθούν τα χιλιάδες στρέμματα που απλώνονταν στον κάμπο αλλά και στα ανεβολέματα, από τα Αστερούσια ως τον Ψηλορείτη; Και μπορεί τότε οι άνθρωποι να είχαν μέχρι και πέντε παιδιά, παλαιότερα ακόμα περισσότερα, αλλά και πάλι δεν έφταναν. Ο τρύγος ήθελε χέρια.

Έτσι επιστρατεύονταν αδέρφια, ανίψια, ξαδέρφια, συντέκνοι, κουμπάροι, γείτονες και χωριανοί. Πολλές φορές η ομάδα έφτανε και τα 30 άτομα.

Τι ήταν όμως οι δανεικοί; Θα το πω περιγραφικά: Πήγαιναν πρώτα στο πιο πρώιμο αμπέλι της παρέας άσχετα με τον ιδιοκτήτη και συνέχιζαν όλοι μαζί να δουλεύουν ώσπου να τελειώσουν όλα. Το ίδιο συνέβαινε και στο μάζεμα της σταφίδας.

Η δουλειά ήταν σκληρή αλλά κεφάτη. Τα γαϊδουράκια και οι κουβαλητές πηγαινοέρχονταν με τα κοφίνια ως τον οψιγιά, ενώ τη σταφίδα τη μάζευαν και τη λίχνιζαν έβγαζαν τα λίκια και την έβαζαν σε φάρδους για να την παραδώσουν.

Κι ύστερα τέλειωναν οι δανεικοί για το Καλοκαίρι αλλά δεν τέλειωνε η παρέα ποτέ γιατί μετά έρχονταν οι ελιές. Και τι μέρες ήταν εκείνες. Με πειράγματα, αστεία και γέλια να αντηχούν σε όλο τον κάμπο την ώρα του κολατσιού και του μεσημεριού.

Όμως όποιος τύχαινε να περάσει από το αμπέλι την ώρα του τρύγους έκανε κι ένα καερέτι (βοήθεια) πριν πιει ένα ντενεκάκι δροσερό νερό και ακολουθήσει ξανά το δρόμο του.

Τώρα στη Μεσαρά και αλλού, οι δανεικοί και τα καερέτια εξέλιπαν, σε θέρος, τρύγος και λιομάζωμα. Τη θέση τους πήραν οι εργάτες και το “ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δύο το πρόσωπο” έγινε ανάμνηση.