Αλήθεια τί άλλαξε από τότε που η γιαγιά μου ψήφιζε με σταυρωμένα ψηφοδέλτια;

 

Η γιαγιά μου ήταν μια γυναίκα πανέξυπνη αλλά μισότυφλη και αγράμματη. Παρακολουθούσε και άκουγε όσα μπορούσε από το ράδιο, την ασπρόμαυρη τηλεόραση με τα δύο κρατικά κανάλια, ο παππούς μου της διάβαζε κάθε μέρα την εφημερίδα.

Δε συμμετείχε σε “πολιτικές” συζητήσεις, ήταν χαμηλών τόνων από χαρακτήρα, αλλά και πάντα κάποιο είχε να φροντίσει από τα 7 παιδιά της και τα 17 εγγόνια της. Με ένα δικό της ιδιότυπο τρόπο όμως είχε και άποψη και κριτήριο. Έτσι κάθε φορά που ερχόταν εκλογές αφού δεν έβλεπε και γράμματα δεν ήξερε ζητούσε να της σταυρώσουν το ψηφοδέλτιο, υποδεικνύοντας ωστόσο κόμμα – συνδυασμό αλλά και υποψήφιο.

Πάντως η γιαγιά μου με σταυρωμένο ψηφοδέλτιο ψήφιζε. Όπως και η θεία μου που νιόπαντρη τότε, διαφωνούσε πολιτικά με τα πιστεύω της οικογένειας του συζύγου. Έτσι ο σύζυγος πήγαινε και χρονομετρούσε για μέρες την ώρα που χρειαζόταν από την πόρτα ως το παραβάν, την τοποθέτηση του σταυρωμένου ψηφοδελτίου στο φάκελο και την έξοδο ως την κάλπη.

Η θεία το έπαιρνε το σταυρωμένο ψηφοδέλτιο αλλά ξέρω τουλάχιστον μια φορά που για να προλάβει να αλλάξει το ψηφοδέλτιο έβαλε ένα που έμοιαζε με αυτό που ήθελε να ψηφίσει. Έτσι ξαφνικά για πρώτη και τελευταία φορά ένα άσχετο κόμμα έλαβε ψήφο από το πουθενά στο συγκεκριμένο εκλογικό τμήμα.

Τα σταυρωμένα ψηφοδέλτια των γυναικών εκείνης της εποχής, γιατί προφανώς ήταν πολλές  περισσότερες από τη γιαγιά και τη θεία μου, ήταν περίπου φυσιολογικά, αν και πάλι δεν ήταν σωστά.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, η γιαγιά μας έχει αποχαιρετήσει πριν από 44 χρόνια κι η νιόπαντρη τότε θεία έχει πατήσει τα 80 και δεν ξέρω αν πια ψηφίζει με σταυρωμένα ψηφοδέλτια.

Τα θυμήθηκα όλα, όχι μόνο γιατί είναι εκλογές, αλλά γιατί βρήκαν στην πόρτα μου σταυρωμένα ψηφοδέλτια, μου έδωσαν σε καταστήματα, στην καφετέρια και στο δρόμο. Χαμογέλασα και σε όλους είπα ναι, αλλά η αλήθεια είναι πως καθόλου δε χάρηκα.