Οι λαμπρές των παιδικών μας χρόνων με τα ταπεινά λαμπαδάκια

Η παιδική μου λαμπάδα ήταν πάντα απλή. Ένα λευκό ή ένα κόκκινο κερί με μια κόκκινη ή λευκή κορδέλα. Άντε κι ένα υφασμάτινο λουλουδάκι. Ήταν και φθηνή, αγορασμένη από το παζάρι των Μοιρών το Σάββατο των Βαίων.

Ήμουν περήφανη γι αυτήν. Τόσο περήφανη που κάθε μέρα την έπιανα στα χέρια μου μια δεκαριά φορές, να την καμαρώσω, που σχεδόν πάντα έφθανε το βράδυ της Ανάστασης στην εκκλησία σπασμένη και κολλημένη με σελοτέιπ.

 Και την λαμπάδα δε μου την αγόραζε ο νονός μου που έλειπε στο εξωτερικό αλλά οι γονείς μου. Τη χαιρόμουν όμως καθώς όλη τη μεγαλοβδομάδα στην εκκλησία κρατούσε το σκούρο κερί και βίωνα τα πάθη του Χριστού. Έτσι η Ανάσταση ήταν σχεδόν πραγματική και η λαμπάδα μου αυτή που έπαιρνε το Άγιο Φως κι έφερνε το χαρμόσυνο μήνυμα.

 Πήγαινα με τη λαμπάδα λοιπόν στην εκκλησία, κι ότι τη συνόδευε. Την κορδέλα δηλαδή και το λουλουδάκι.

 Αν μπορούν ας πάνε και τα τωρινά παιδιά στην εκκλησία με ότι συνοδεύει τη λαμπάδα τους. Κούκλες, κούκλους, αεροπλάνα, τρένα, καρότσια, κουζίνες, μπουλντόζες και τριαξονικά! Μη σας πω πως τη λαμπάδα δεν τη βλέπουν καθόλου. Που να φανεί ένα κεράκι μέσα σε όλα αυτά; Έτσι παίρνουν το παιχνίδι, πετούν τη λαμπάδα, για να πετάξουν λίγο αργότερα και το παιχνίδι.

 Κάπως έτσι οι νονοί μπαίνουν ... στη σβούρα, για να ευχαριστήσουν το βαφτιστήρι και να ικανοποιήσουν τελικά τις εταιρείες παιχνιδιών. Δίνουν και πενήντα και εβδομήντα ευρώ. Αλλά τί είναι άραγε δύο καλά μεροκάματα την εποχή της κρίσης για το χαμόγελο του βαφτιστηριού. Μόνο που θα δυσκολευτούμε αργότερα να το πείσουμε ότι θα δουλεύει 4ωρο όλο το μήνα για τέσσερις λαμπάδες!

 Όσο για το νόημα του Πάσχα, πολλά παιδιά δε θα πάνε ούτε στην εκκλησία. Άντε δύο κουβέντες στο σχολειό κι ένα αρνί στο σπίτι. Μήπως τελικά κάτι τέτοια δημιουργούν το “χάσμα γενεών” και όχι απλώς το ότι οι μικροί γίνονται μεγάλοι και η ζωή συνεχίζεται.