Ο παππούς μου στα 85 του φύτευε Βαγιές για τους Σταυρούς

 

Ο παππούς μου ο Βαγγέλης, που έφυγε πριν από χρόνια πολλά, έχει μείνει στην μνήμη μας ως ένας άνθρωπος όχι συνηθισμένος. Στην εμφάνιση μπορώ να πω πως δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο. Ήταν ένας παππούλης κοντούλης, με λαμπερά καστανά μάτια, και γένια και μαλλιά λευκά, σαν το μπαμπάκι.

Στο χαρακτήρα δεν ήταν καθόλου συνηθισμένος. Υπήρξε ένα παιδί που μεγάλωσε με τον πατέρα του, χωρίς να γνωρίσει την μητρική αγκαλιά και παντρεύτηκε την καλοκάγαθη γιαγιά μας με αυθορμητισμό, ίσως και μια δόση επιπολαιότητα. Απέκτησαν και με στερήσεις όλης της οικογένειας κατάφεραν να μεγαλώσουν οκτώ παιδιά.

Ο παππούς, ένας τύπος αρκετά μποέμ για την εποχή του αρέσκονταν στις βόλτες και στις παρέες χωρίς να παραλείπει ωστόσο την καθημερινή μάχη με τη γη του. Είχε παιδιά, χωράφια, σπαρτά, αλώνια, έχνη και πολύ όρεξη για ζωή σχεδόν ως την τελευταία μέρα της ζωής του.

Αν και όλες οι εποχές έμοιαζαν να είναι δικές του με το κέφι του και τις όμορφες ιστορίες που διηγούνταν από την αιχμαλωσία του  στη Μικρά Ασία και τη δράση του στην κατοχή να διανθίζουν την καθημερινότητα, η μεγάλη Σαρακοστή αλλά και η Μεγαλοβδομάδα ήταν οι εποχές που είχε την τιμητική του.

Πως να μην είναι άλλωστε καθώς ήταν ψάλτης, έφτιαχνε (όλοι μαζί φτιάχναμε) τις ροδαρές και τους σταυρούς των Βαίων, ενώ σχεδόν όλη τη Μεγαλοβδομάδα την περνούσε στην εκκλησία; Σήμερα λοιπόν Σαββάτο των Βαίων, κι ενώ χρόνια δεν ασχολούμαι πια με την τέχνη των Σταυρών που η αλήθεια έμαθα, παρά τις προσπάθειες μου, μόνο στην πιο απλή εκδοχή τους, θυμήθηκα μια ιστορία που σχετίζονταν με τον παππού μας.

Ήταν λοιπόν ο παππούς σίγουρα 85 χρόνων όταν γύρισε μια μέρα χαρούμενος από τον Αη Γιώργη τον Καλαμιάρη όπου είχε ένα χωράφι και μας ανακοίνωσε ότι φύτεψε μια καινούρια Βαγιά, για να ανανεώσει αυτές που ήδη είχε για να φτιάχνει Σταυρούς. Ο ίδιος μας είπε με καμάρι πως σε δέκα χρόνια το καινούριο του φυτό θα έδινε ωραία κλαδιά για να κάνει Σταυρούς.

Όχι, ο παππούς μας δεν τα είχε χαμένα. Ήταν σίγουρος όταν το έλεγε ότι θα προλάβαινε να φτιάξει Σταυρούς. Ίσως τελικά και να τα κατάφερνε αν τρία χρόνια μετά δεν δέχονταν ένα ισχυρό χτύπημα από τη μοίρα, χάνοντας τον πρώτο του γιο στα 57 του μόλις χρόνια.

Λίγες μέρες μετά από αυτόν το θάνατο αυτό ο παππούς σταμάτησε να περπατάει και σιγά σιγά σε βαθιά θλίψη ξεκίνησε το ταξίδι προς το τέλος που ήρθε εν ειρήνη ένα χρόνο μετά.

Ο παππούς έτσι δεν πρόλαβε να φτιάξει Σταυρούς από τη Βαγιά για την οποία εκείνη τη μέρα καμάρωνε.

Ο παππούς μου που έφυγε λίγο πριν συμπληρώσει τα 90 του χρόνια, θα μείνει για πάντα στην μνήμη μου ως ενδιαφέροντας και αντιφατικός άνθρωπος, κομμουνιστής και θρήσκος, οικογενειάρχης και μποέμ, ένας αγράμματος λαικός λόγιος που έγραφε κείμενα και ποιήματα και μας άφησε “κληρονομιά” φεύγοντας δύο κασέλες βιβλία.