Του Αγίου Αντωνίου, μια μέρα με μυρωδιές, λάμψη και χαμογελαστούς ανθρώπους!

 

Mεγάλες ετοιμασίες είχαμε σαν σήμερα στο σπίτι μας. Για να ακριβολογούμε οι προετοιμασίες ξεκινούσαν από μέρες για την αυριανή μεγάλη μέρα! Του Αγίου Αντωνίου γιόρταζε ο μπαμπάς και το σπίτι μας άνοιγε για συγγενείς, φίλους και γνωστούς.

Έτσι ότι και είχαμε προλάβει να … ξεκουραστούμε από τις γιορτές των Χριστουγέννων και ετοιμαζόμαστε για μια ακόμα γιορτή. Το σπίτι άστραφτε από πάστρα και  από τις προηγούμενες μέρες είχαν πλυθεί, σιδερωθεί  και φρεσκαριστεί τα λευκά τραπεζομάντηλα.

Τα καλά σερβίτσια έβγαιναν από το ντουλάπι, μαζί με τα καλά μας μαχαιροπήρουνα και τα καλά ποτήρια και είχαν στοιβαχτεί πλυμένα πάνω στη σερβάντα.

Τα χαλιά στρωμένα και οι χειμωνιάτικες κουρτίνες κρεμασμένες περίμεναν τη μέρα της γιορτής. Την παραμονή η μαμά και οι θείες έκαναν τα πιταράκια,  με μυζήθρα ξινή λόγω εποχής και με ωραία χόρτα.

Η μέρα του Αγίου Αντωνίου ήταν ίσως η μεγαλύτερη μέρα στο σπίτι μας. Μέρα γιορτής  που ξεκινούσε από τα ξημερώματα και έφτανε ως  τα άλλα ξημερώματα. Τσικάλια και τηγάνια έπαιρναν φωτιά!

Ο φούρνος, το πετρογκάζ, και η παρασιά στο παρακούζινο έμπαιναν στην υπηρεσία της γιορτής. Τα πιταράκια τηγανίζονταν, και μαζί και οι μεζέδες, λουκάνικα, σύγλινα, το μεγάλο τσικάλι έβραζε  το ζυγούρι  και στο ζουμί του το πιλάφι, και τα ταψιά με γουρουνόπουλο, αρνί και πατάτες έκαναν όλη τη γειτονιά να μοσχοβολά.

Τα τραπέζια στρώνονταν, τα μανουσάκια και τα λουλούδια της αυλής έμπαιναν στα βάζα και τα σοκολατάκια και τα γλυκά αγορασμένα από γνωστά ζαχαροπλαστεία των Μοιρών έμπαιναν στις  φοντανιέρες και στις πιατέλες.

Η ρακή, το κρασί, τα αναψυκτικά και τα φρούτα συμπλήρωναν τις προετοιμασίες. Η ζέστη από την ξυλόσομπα και τα πολύφωτα από άναβαν με οκτώ λάμπες το καθένα δημιουργούσε θαλπωρή και λάμψη ενώ τα χαμογελαστά πρόσωπα φίλων και συγγενών, που άρχιζαν να φθάνουν, έκαναν την ατμόσφαιρα μοναδικά  γιορτινή.

Ο μπαμπάς με το σιδερωμένο πουκάμισο και το παντελόνι με την τσάκιση υποδέχονταν τους καλεσμένους και δέχονταν ευχές και η μαμά ολόχαρη με μια λευκή ποδιά πάνω από το καλό φουστάνι και τα μαλλιά του κομμωτηρίου χαμογελούσε συνεχώς. Η εικόνα των χαρούμενων γονιών μου που γιόρταζαν τον Άγιο Αντώνιο, και συνεχίζονταν όλο το βράδυ, κάθε χρόνο σε ένα γλέντι τρικούβερτο σαν να ήταν η τελευταία χρονιά αντί να ξεθωριάζει στα οκτώ χρόνια που λείπουν πια κάθε χρόνο γίνεται και πιο ζωντανή. Είναι εκείνη η ευτυχία που όλο αγγίζω κι όλο χάνω στην ενήλικη ζωή μου.

Τα γέλια και η γιορτή πάντως συνεχίζονταν όλη τη νύχτα αφού είχαμε ακόμα δύο Αντώνηδες στη γειτονιά και ανταλλάζαμε επισκέψεις με τις παρέες να μπερδεύονται και τα κέφι να δίνει το χρώμα του στη νύχτα μας. Πραγματικά αξέχαστες στιγμές!