Όσα λείπουν κι όσα φέρνουν τα φετινά Χριστούγεννα

 

Τούτες τις μέρες οι αναμνήσεις έρχονται δυνατές, ορμητικές και ολοζώντανες. Λες και ήταν χθες που μικρά παιδιά στο μικρό χωριό μας, στην Πλώρα, ετοιμαζόμαστε για τις γιορτές των Χριστουγέννων κι όσα όμορφα αλλά και φοβερά αυτά έφερναν.

Άλλοτε με κατακλύζει μια νοσταλγία που ξεπηδά απευθείας από τα σκοτεινά σοκάκια του χωριού κι άλλοτε ένας κόμπος ανεβαίνει στο λαιμό σαν ανοίγουν του μυαλού οι πόρτες και βγαίνουν πρόσωπα φευγάτα από καιρό.

Η γλύκα από τους κουραμπιέδες με τη γλίνα, μπερδεύεται με την πικάντικη γεύση του χωριάτικου λουκάνικου και το παγωμένο ξεροβόρι με χτυπά στο πρόσωπο ενώ λέω τα κάλαντα και με επαναφέρει στο σήμερα. Αλήθεια πότε έσβησε η φωτιά στην χαμωτή παρασιά και πότε ξηλώσαμε εκείνο το τζάκι από το χωριό;

Πότε ήταν που κοντά πενήντα άτομα κάναμε Χριστούγεννα στο σπίτι του παππού Βαγγέλη και πίναμε κρασί από τη μεγάλη βαρέλα κρυφά από τους μεγάλους; Ο παππούς έκανε αστεία και η γιαγιά Μαρία χαμογελούσε.

Σαν χθες βγαίναμε τη νύχτα με τα χλωρινομπούκαλα και το καλάθι, να λέμε τα κάλαντα και να μαζεύουμε λάδι και αυγά. Κι οι δύο μπακάληδες του χωριού, να μας περιμένουν υπομονετικά για να πουλήσουμε.

Πρωί, κολατσό, μεσημέρι, απόγευμα και νύχτα, στρωμένα τραπέζια και γύρω γύρω πρόσωπα χαρούμενα κι αγαπημένα, που χρόνια τώρα ζουν μόνο στις μνήμες μας. Εικόνες αγαπημένες και λιγότερο αγαπημένες, όπως αυτές της σφαγής των χοίρων, φτιάχνουν τις αναμνήσεις της εποχής της  παιδικής μας αθωότητας, αυτής  που πήρε μαζί του ο πανδαμάτωρ χρόνος.

Φέτος δεν θα κάνουμε Χριστούγεννα στο χωριό, το σπίτι του παππού μας είναι χάλασμα κι οι άνθρωποι μας λείπουν. Όμως η ζεστασιά και η ελπίδα για καλύτερες μέρες που πάντα έφερναν οι μέρες μας οι γιορτινές , θα είναι και πάλι εδώ.