Ασπρόμαυρες αναμνήσεις με ηρωισμούς και σπουδαίους πρωταγωνιστές με τον πλανόδιο σινεματζή

Τα πολυβόλα στο τοίχο του Ευρυπίδη ηχούσαν ασταμάτητα. Οι Έλληνες πολεμούν, αντιστέκονται και στέκουν με θάρρος μπρος στα εκτελεστικά αποσπάσματα.

 Κι εγώ καθισμένη στις ψάθινες καρέκλες, σφίγγω τα χεράκια των παιδιών από τις διπλανές καρέκλες. Είναι τα ξαδερφάκια μου που πάντα μαζί πηγαίνουμε στο καφενείο του Ευριπίδη ή του Καλτσομανώλη, όταν ο κινηματογράφος έρχεται στο χωριό.

Γιορτές, μεγάλες σκόλες και φυσικά στις εθνικές επετείους τα απογεύματα της 28ης Οκτωβρίου και 25ης Μαρτίου. Εκεί με προσμονή, με υπερηφάνεια ανάμικτη με φόβο, βλέπω πατριωτικές ταινίες ασπρόμαυρες.

 Εντυπωσιάζομαι με τον ηρωισμό και φοβάμαι με τους πυροβολισμούς. Βλέπω να ζωντανεύουν μπρος στα μάτια μου όσα τις προηγούμενες μέρες μάθαινα στο σχολείο κι όσα σκεφτόμουν στην πρωινή δοξολογία και την κατάθεση του στεφάνου στο ηρώο ως σημαιοφόρος ή παραστάτης.

 Το χαρτζιλίκι για το εισιτήριο του σινεμά δεδομένο αλλά και για τα γαριδάκια και την πορτοκαλάδα, από τον μπαμπά, το παππού ή τις θείες. Κι η παρέα πάντα ίδια, ξαδέρφια, γειτονάκια και χωριανάκια.

 Όλα μαζί να μαθαίνουμε τον κινηματογράφο τέτοιες μέρες με ηρωικές ταινίες και τις άλλες με τις εμπορικές ταινίες της εποχής τις μεγάλες σκόλες, Χριστούγεννα, Πάσχα, Απόκριες, πανηγύρια. Η συντριπτική πλειοψηφία των πρωταγωνιστών σε κείνες τις ταινίες δεν είναι πια στη ζωή.

 Κι εμείς μεγαλώσαμε πολύ καθώς πέρασαν οι δεκαετίες και δεν είμαστε πια παιδιά. Τώρα πάμε σινεμά σε μεγάλες αίθουσες με βελουδένιες πολυθρόνες.

 Η παρέα βέβαια εκείνης της εποχής είχε τη δική της αξία. Όπως τελικά και ο πλανόδιος σινεματζής που στον αγώνα για το μεροκάματο μας άνοιγε ένα παράθυρο στην έβδομη τέχνη και μας βοηθούσε να χτίσουμε τις σημαντικές αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων.