Νοσταλγικές μνήμες από τον Αη Γιώργη το Μεθυστή

 

Του Αη Γιώργη του Μεθυστή σήμερα κι ο δρόμος μου, όπως εδώ και πολλά χρόνια, δε με βγαλε στον δικό μας Αη Γιώργη, τον Αη Γιώργη τον Καλαμιάρη όπως τον λέμε εμείς.

Βλέπετε εμείς στο χωριό μας δεν έχουμε ειδική εκκλησία για τον Αη Γιώργη το Μεθυστή, τον γιορτάζαμε πάντα στο ίδιο ξωκκλήσι που γιορτάζαμε τον Αη Γιώργη και στις 23 του Απρίλη.

Πιστοί στο ραντεβού κάθε χρόνο, ακόμα και με κοπάνες από το σχολείο, όταν η 3^η Νοεμβρίου ήταν εργάσιμη μέρα, πηγαίναμε σε ένα τόπο που παραμένει ξεχωριστός κι αγαπημένος για να τιμήσουμε τον Άγιο.

Άλλωστε τα καλά έρχονταν μετά τη λειτουργία όταν στα σπίτια του χωριού στήνονταν τραπέζια και γλέντια με τα πιο εκλεκτά εδέσματα που συνόδευαν το άνοιγμα των βαρελιών και τη δοκιμές του κρασιού της χρονιάς.

Μπορεί ως παιδιά να μην πίναμε, παρόλο που καμιά φορά δοκιμάζαμε κιόλας, αλλά τιμούσαμε με το παραπάνω τα εδέσματα και φυσικά μας άρεσε που κάναμε παρέα με γέλια, πειράγματα και πολύ κέφι.

Τα χρόνια πέρασαν κι εγώ, όπως και πολλοί άλλοι, σταματήσαμε να πηγαίνουμε στον Αη Γιώργη. Λίγο οι υποχρεώσεις, λίγο η πίκρα για όσους έφυγαν οριστικά από τη ζωή από τη ζωή μας, κι εκείνα τα χρώματα της γιορτής που ξεθώριασαν στην ώριμη ματιά μας και πολλές δικαιολογίες δεν μας αφήνουν να πάμε.

Τι όμως κι αν δεν πήγαμε φέτος να γιορτάσουμε τον Αη Γιώργη το Μεθυστή, οι μνήμες διανύουν δεκαετίες και είναι τόσο ζωντανές που λες και χθες ήμασταν πάλι εκεί.

Παρήγορο πάντως είναι πως κάθε χρόνο υπάρχουν οι θεματοφύλακες της παράδοσης μας και ο Αη Γιώργης ο Καλαμιάρης, στο χωριό  μας στην Πλώρα δεν μένει αλειτούργητος.