Η γιαγιά μας που αγάπησε, πορεύτηκε και δημιούργησε με τα μάτια της ψυχής της

 Η Μαρία δε γεννήθηκε τυφλή. Έχασε όμως το περισσότερο φως της όταν μικρό κοριτσάκι είχε ένα ατύχημα. Τρύπες στα μάτια μας είχαν πει όταν παιδιά ρωτούσαμε. Το σίγουρο είναι ότι εμείς την γνωρίσαμε, γιαγιά πια, να βλέπει ελάχιστα στο φως της μέρας και καθόλου όταν σουρούπωνε κι έφευγε το φυσικό φως.

Κοντέψαμε να πιστέψουμε πως αυτά τα μάτια που όλοι είχαμε αυτή δεν τα χρειαζόταν. Ακόμα και ως τυφλή με ένα τρόπο που ποτέ δεν καταλάβαμε βρήκε το Βαγγέλη ένα ζωηρό παλικαράκι που είχε στερηθεί τη μητρική αγκαλά, και τον παντρεύτηκε. Έκαναν οκτώ παιδιά, και κατάφεραν να μεγαλώσουν με στερήσεις τα εφτά. Πέρασε δύσκολα, αλλά έκανε τα πάντα. Μαγείρευε στην παρασιά, τηγάνιζε υπέροχες ροδοκόκινες πατάτες και τις μοίραζε με δικαιοσύνη στα εγγόνια. Κι αυτά χωρίς να βλέπει.

Τα παιδιά της και τα εγγόνια της τα γνώριζε από το περπάτημα. Πάντα καταλάβαινε τη στενοχώρια των άλλων ίσως από τη χροιά της φωνής τους. Η ίδια έδειχνε να μη στενοχωριέται ποτέ. Ούτε όταν έβαζε τα παιδιά της στο κρεβάτι την κατοχή και τα σκέπαζε για να τους πλύνει το μοναδικό τους ρούχο, ούτε όταν γύριζε όλο τον κάμπο για να ψήσει μια καζανιά βρούβες για να φάνε, αφού άλλο τίποτα δεν υπήρχε. Ούτε όταν ο άντρας της έφερνε τους φίλους για να φάνε το χοίρο που η ίδια και τα παιδιά μεγάλωναν όλο το χρόνο. Δεν ήταν ότι δεν καταλάβαινε. Αλλά φαίνεται πως αυτή ήταν … η πάστα της. Αντιμετώπιζε τη ζωή με καρτερικότητα, υπομονή κι ένα χαμόγελο.

Στο τέλος κοντεύαμε να ξεχάσουμε πως δεν έβλεπε αφού επισκεπτόταν καθημερινά κόρες και νύφες με μια φυσική ευγένεια που δεν της επέτρεπε να καθήσεις αν δεν της το έλεγες, ούτε και να ζητήσει ένα ποτήρι νερό αν δεν της το πρότεινες. Πορεύτηκε με την τυφλότητα της και τον αδαμάντινο χαρακτήρα της σε όλη της τη ζωή. Και ήταν τα μάτια της ψυχής της αυτά που την οδηγούσαν.

Την οδήγησαν σωστά μια ζωή. Μέχρι εκείνο το Σαββατιάτικο απόγευμα που το σούρουπο δεν την άφησε να δει και καθώς μάζευε ρούχα έπεσε από την ταράτσα. Είχε μόλις περάσει τα 70. Δύο μέρες μετά την αποχαιρετήσαμε με συντριβή. Και καταλάβαμε τι θα πει να ζεις μια ζωή με τα μάτια της ψυχής σου. Να πορεύεσαι, να δημιουργείς, να αγαπάς και να μη νοιώθεις αδικημένος. Κι ας την είχε αδικήσει τόσο κατάφωρα η ίδια η ζωή.

ΥΓ. Πέρασαν σχεδόν 45 χρόνια από τη μέρα που χάσαμε τη γιαγιά μας στο τραγικό δυστύχημα. Αυτό που μας απέδειξε πως αυτή η σπουδαία γυναίκα, η ηρωίδα της ζωής,  εκτός από τα μάτια της ψυχής της τελικά χρειαζόταν και την πραγματική της όραση