Μνήμες από το Φθινόπωρο στο χωριό με τη θλίψη του αποχαιρετισμού στο Καλοκαίρι

Tούτες τις μέρες στο χωριό μας ετοιμαζόμαστε για το Χειμώνα, αναπολώντας τα ξένοιαστα Καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων.

Οι μεγάλοι ασχολούνταν με τις προετοιμασίες για την θέρμανση μας, μαζεύοντας και αποθηκεύοντας ξύλα, τα καλοριφέρ βλέπετε δεν είχαν κάνει ακόμα την  εμφάνιση τους στα σπίτια μας, τα περισσότερα με τσιμεντένιο πάτωμα και ξύλινες πόρτες που γύρω γύρω έμπαζαν.

Λίγο πριν ξεκινήσει το λιομάζωμα και οι πρώτες πράσινες ελιές μαζεύονταν από τα δέντρα μια μια, για να γίνουν τσακιστές ή χαρακτές και τα μικρά κορονέικα ελιδάκια ολόκληρα. Οι γυναίκες έδιναν το σύνθημα και τα παιδιά βοηθούσαν όπως μπορούσαν. Οι ελιές ξεπίκριζαν και έμπαιναν στην άλμη για να συνοδεύσουν τα γεύματα του χειμώνα.

Παράλληλα οι νοικοκυρές τσέκαραν τις προμήθειες  του Χειμώνα, όσπρια, σταφίδες, αμύγδαλα, καρύδια, πελτές και τουρσιά, όλα φτιαγμένα με τα χεράκια τους και τα αγνά υλικά του τόπου τους.

Τα παιδιά η αλήθεια μια έννοια για τα ξύλα  την είχαμε γιατί όλο το Χειμώνα θα έπρεπε ο καθένας μας να πηγαίνει δύο ξύλα τη βδομάδα για να ανάβει η ξυλόσομπα του μικρού μας σχολειού. Είχαμε όμως και μια στενοχώρια, μια θλίψη για άλλο ένα Καλοκαίρι της ζωής μας που τέλειωνε. Τα παιχνίδια στους δρόμους σταματούσαν πια από νωρίς αφού νύχτωνε νωρίς, οι βεγγέρες  στα κατώφλια και στις αυλές κατέβαζαν…  ρολά ως το επόμενο Καλοκαίρι. Μεταφέρονταν μέσα στα σπίτια αλλά δεν ήταν το ίδιο.

Πάντως, η δικιά μας στεναχώρια, δεν κρατούσε πολύ. Ως  παιδιά σύντομα τη θλίψη αντικαθιστούσε το γέλιο και η παιχνιδιάρικη διάθεση που μας έφερναν τα νέα παιχνίδια που ανακαλύπταμε μέσα στο σπίτι.

Τώρα που είναι ξανά Φθινόπωρο και πολλοί από τους αγαπημένους  με τους οποίος περνούσαμε παιδιά αυτές τις μέρες δεν είναι πια μαζί μας, η θλίψη ξανά επιστρέφει. Κι ευχόμαστε να μας φύγει με ένα φύσημα του χειμωνιάτικου ανέμου, όπως γινόταν όταν  ήμασταν παιδιά!