Όταν ο Κλήδωνας ήταν η αφορμή για διασκέδαση και έρωτες!

 

Ήταν εκείνοι οι Κλήδωνες που  ταξίδεψαν τη νιότη μας και ζωγράφισαν τα όνειρα μας τα χρόνια που ήμασταν παιδιά αλλά και έφηβοι στο χωριό μας, με τις αναμνήσεις να κατακλύζουν σήμερα τη σκέψη μας.

Τι να πρωτοθυμηθώ άραγε; Το αμίλητο νερό από την κριγιά βρύση, τα σημαδεμένα φρούτα και λαχανικά μέσα στο πήλινο σταμνί, ή το νερό που ρίχναμε στο πηγάδι για να δούμε ποιόν θα παντρευτούμε.

Ήταν απίστευτες οι παρέες που στήνονταν εκείνη τη βραδιά στο χωριό μου στην Πλώρα, με αφορμή τον Κλήδωνα σε εποχές που οι άνθρωποι δεν άφηναν ευκαιρία να συναντηθούν να χαρούν και να διασκεδάσουν.

Και στις αυλές οι άνθρωποι μαζεύονταν παρέες – παρέες με τους μεγάλους να μελετούν και να λένε μαντινάδες και τα μικρά παιδιά να τραβούν τα ζαρζαβατικά από το σταμνί. Κι όταν άρχιζε η ανταλλαγή ερωτικών μαντινάδων και πιο αργά τα καθαρογλωσίδια αντηχούσε από γέλια ολόκληρο το χωριό.

Σημαντική στιγμή στον Κλήδωνα όταν ως νεαρά κορίτσια πηγαίναμε σε ένα πηγάδι και ρίχναμε μέσα το αμίλητο νερό προκειμένου να δούμε ποιόν θα παντρευτούμε. Και πάντα βλέπαμε, ίσως και άλλον κάθε φορά, αποκύημα της φαντασίας μας που δεν «μέστωνε» ανάλογα με τα κορμιά μας και … οργίαζε προς κάθε κατεύθυνση.

Οι φωτιές από τα στεφάνια του Αη Γιάννη που πηδούσαμε όλοι και το γλέντι που ακολουθούσε με φαγοπότι και χορούς έκανε κάθε χρόνο τη γιορτή ανεπανάληπτη. Τόσο που οι αναμνήσεις από αυτούς τους Κλήδωνες σε κάνουν να νομίζεις πως έζησες πολλές ζωές.

Τώρα όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν φέρνοντας την γλύκα όσων ανθρώπων αγαπήσαμε και ζήσαμε εκείνα τα χρόνια, αλλά κυρίως αυτών που μας έπιασαν από το χέρι και μας έμαθαν τα έθιμα, τους Κλήδωνες και τη ζωή.

Ποιος ξέρει; Απόψε μπορεί να ανοίξουν οι ουρανοί και να συναντηθούν οι σκέψεις μας στη μέση του σύμπαντος.