Το καυτό Καλοκαίρι που άλλαξε τις ζωές μας!

 

Ήταν καυτό εκείνο το Καλοκαίρι του 1983 στη Μεσαρά, όπως όλα τα Καλοκαίρια σε έναν τόπο που φημίζεται για πολλούς λόγους αλλά και για τις υψηλές θερμοκρασίες του.

Μεγάλο ήταν το ζόρι μας και η ζέστη μας μεγαλύτερη, για μας τους μαθητές της Γ Λυκείου, που εκείνη τη χρονιά δίναμε Πανελλαδικές, με πολλές ... καινοτομίες και ιδιαιτερότητες. Έχοντας ζήσει το πρακτικό – κλασικό και φοιτώντας για πρώτη φορά σε δέσμες είχαμε την τύχη ή ατυχία (αυτό όπως το πάρει κανείς) να δοκιμαστεί σε μας το νέο σύστημα των Πανελληνίων. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ότι στο τελικό αποτέλεσμα συμμετείχε με ποσοστό το απολυτήριο των τριών τάξεων του Λυκείου και ο αριθμός των εισακτέων απείχε κατά πολύ από το ... μειωμένο αριθμό των τωρινών εισακτέων, που ξεπερνά τις 65.000 εισακτέους.

Τότε οι εισακτέοι ήταν γύρω στους 20.000 με την καλή εκδοχή στη δεύτερη δύσκολη δέσμη να περνά ο ένας στους 2,5 ή 3 ανάλογα με τη σχολή και στην τέταρτη δημοφιλή και υποτιθέμενα εύκολη ο ένας στους 10!

Τα προηγούμενα χρόνια και ειδικά, ο τελευταίος 1,5 χρόνος περνούσε δύσκολα με πολύ διάβασμα , ξενύχτι ,επαναλήψεις, το μοναδικό τότε φροντιστήριο του Κακουδάκη στις Μοίρες να έχει γίνει δεύτερο σπίτι μας και μικρές ανάσες ανάπαυλας ένας γρήγορος καφές στην καφετέρια “Ελίνα”.

Η αγωνία ήταν στο ...κόκκινο καθώς εξετάσεις δεν έδιναν μόνο οι περίπου εκατό μαθητές της Γ Λυκείου των Μοιρών και ανάλογος αριθμός από τα Λύκεια του Τυμπακίου και της Πέμπιας αλλά και οι οικογένειες τους! Το όνειρο των παιδιών και των γονιών για σπουδές δεν είχε πολλούς δρόμους εκείνη την εποχή. Είσοδος στην τριτοβάθμια εκπαίδευση από τις Πανελλήνιες και κάποια ιδιωτικά, συνήθως μη αναγνωρισμένα, Εργαστήρια Ελευθέρων Σπουδών.

Στη μάχη φυσικά οι καθηγητές του σχολείου και του φροντιστηρίου, που άλλοτε σε ρόλο εκπαιδευτικού και άλλοτε σε ρόλο γονιού ή και ψυχολόγου, προσπαθούσαν να δώσουν γνώσεις, να νουθετήσουν, να εμπνεύσουν, να εμψυχώσουν.

Κι όταν έφθασαν εκείνες οι μέρες με αγωνία, τα γόνατα να λυγίζουν και το στομάχι να δίνει το δικό του αγώνα ενάντια στο στρες, ανάμεσα στις 7 και 8 το πρωί, εκείνη η τελική ευθεία που οδηγούσε το Λύκειο – εξεταστικό κέντρο (εκεί που σήμερα λειτουργεί το Γυμνάσιο Μοιρών) γέμιζε νέους στο κατώφλι της ενηλικίωσης. Τα όνειρα πήγαιναν μπροστά κι έδιναν κουράγιο και το τελευταίο ψυχικό λάκτισμα στην ανηφόρα πριν την καγκελόπορτα της εισόδου.

Εκεί με το δελτίο υποψηφίου και την αστυνομική ταυτότητα, παρουσία αστυνομικού περνούσαμε στην αυλή. Κι εκεί πηγαίνοντας προς τις αίθουσες νοιώθαμε μεγάλοι, σοβαροί αλλά και αδύναμοι μπροστά σε ένα Γολογοθά. Φαντάζομαι πως η προσήλωση στο στόχο, ούτε μας άφηνε και ίσως ούτε σήμερα αφήνει τους υποψήφιους να πιστεύουν, πως δεν είναι τίποτα οι εξετάσεις, μια απλή δοκιμασία είναι.

Η αλήθεια είναι πως εκείνη τη χρονιά, το 1983 από το Λύκειο Μοιρών, δεν περάσαμε όλοι σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Δεν το βάλαμε κάτω, δώσαμε και την επόμενη, πετυχαίνοντας συνολικά ποσοστό που ξεπερνούσε το 80%. Ήταν ένας άθλος εκείνη την εποχή και η επιτυχία ήταν όλη δική μας!

ΥΓ: Τα περισσότερα από εκείνα τα παιδιά έκαναν σπουδές με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Σήμερα τους βλέπω να επιβιώνουν αξιοπρεπώς και κάποιοι να διακρίνονται στους επαγγελματικούς ή κοινωνικούς τους στίβους. Όμως αν πετύχαμε πραγματικά είναι μια πολύ διαφορετική ιστορία με ποικίλες ερμηνείες.