Τρυφερές μνήμες από τους Χαιρετισμούς μιας άλλης εποχής

 Τέταρτοι Χαιρετισμοί προχθές και τα βήματα μου για άλλη μια φορά δεν με έβγαλαν στην εκκλησία του χωριού μου, στον Ιερό Ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Πλώρα.

Άλλωστε εκείνη η αγαπημένη συνήθεια χάθηκε στην πορεία των χρόνων καθώς η ... παράδοση να πηγαίνω στην εκκλησία στους Χαιρετισμούς σε τακτική βάση, ολοκληρώθηκε όταν τέλειωσα το Λύκειο.

Από κει και πέρα σποραδικά αλλά ποτέ με την ίδια προσμονή, λαχτάρα και το πετάρισμα της ψυχής από το μεσημέρι που ετοιμαζόμουν ως το βράδυ, λίγο πριν χτυπήσει η καμπάνα, που με τη σύνοψη στο χέρι κατηφόριζα για την Εκκλησιά. Κάθε χρόνο η σύνοψη, ένα παχύ βιβλιαράκι που είχε όλες τις ακολουθίες, της Σαρακοστής, τους Χαιρετισμούς, της Μεγάλης Εβδομάδας, τα Εγκώμια και έκλεινε με την Αναστάσιμη λειτουργία, ήταν αγορασμένο από το βιβλιοπωλείο του Φανούριου στις Μοίρες.

Τις περισσότερες φορές που κατηφορίζαμε με τις φιλενάδες για τους Χαιρετισμούς, γύρω μας οργίαζε η Άνοιξη, με χρώματα αλλά κυρίως αρώματα από τις αυλές και τους κήπους στο χωριό.

Στην εκκλησία όλο το χωριό με το αρωματικό λιβάνι να προκαλεί γλυκιά ζάλη και τη μελωδική φωνή του παπα- Παντελή να μας ανεβάζει στους ουρανούς.

Κάπως έτσι νοιώθαμε νοιώθαμε εκείνες τις Παρασκευές που καρτερικά περιμέναμε να μεγαλώσουμε και να φύγουμε αλλά ρουφούσαμε και ανυπόμονα την κάθε στιγμή. Σαν να ήταν ακόμα χθες που με τις ελβιέλες και τα σοσονάκια πηγαίναμε στους Χαιρετισμούς και με τάξη πηγαίναμε στη θέση της οικογένειας μας. Της δικιάς ήταν μόλις έμπαινες αριστερά κάτω από το γυναικωνίτη. Εκεί στεκόμασταν, ακόμα κι όταν κόβαμε το καλημέρα με τους διπλανούς γιατί εκεί ήταν η θέση μας.

Γύρω μας πρόσωπα γνωστά και αγαπημένα, γιαγιάδες, παππούδες, γονείς, θείοι, γείτονες.

Φεύγαμε σκοτάδι πια και τρέχαμε αμέσως για ύπνο. Ήταν βλέπετε ... κούραση να ετοιμάζεσαι από το μεσημέρι.

Αλήθεια δεν ξέρω πως θα ήταν να ξαναπήγαινα στους Χαιρετισμούς αφού όλα τα υπόλοιπα θα έλειπαν. Ίσως όμως θα έπρεπε να πάω ξανά, έστω για να συναντήσω τις αναμνήσεις μου.