Μια ζωή με τέσσερις γιαγιάδες είναι σίγουρα ενδιαφέρουσα

 

Όλα τα παιδιά έχουν δύο γιαγιάδες. Δεν ξέρω αν ήμουν τυχερή αλλά εγώ  είχα τέσσερις … επίσημες. Γιαγιάδες μου  θεωρούσα και τις γιαγιάδες των φίλων μου αλλά και όλες τις μεγάλες γυναίκες του χωριού μου.

Οι τέσσερις γιαγιάδες μου ήταν τέσσερις χαρακτήρες που δεν έμοιαζαν μεταξύ τους και μου έδιναν με τη στάση ζωής τους πολλές χρήσιμες αλλά αντικρουόμενες πληροφορίες για τη ζωή.

Η γιαγιά η Μαρία ήταν ο πιο καλός άνθρωπος που υπήρχε σε αυτήν τη γη, έτσι την έβλεπαν τα παιδικά μου μάτια. Ήταν άνθρωπος πράος και ευγενικός, σχεδόν τυφλή από τα παιδικά της χρόνια. Διακριτική και δοτική, ανεκτική χωρίς να ξέρει τι σημαίνουν τα νεύρα ή ο εκνευρισμός.

Τη χάσαμε σε ένα τραγικό δυστύχημα όταν πήγαινα στην πρώτη γυμνασίου και νομίζω πως είναι ακόμα και τώρα μια ανοιχτή πληγή για την οικογένεια μας, δεκάδες χρόνια μετά.

Η γιαγιά μου η Χριστίνα ήταν σαν μικρό παιδί, πολύ θυμωμένη που είχε χάσει την κόρη της τη μητέρα μου. Είχε σε μένα μια αγάπη σχεδόν παθολογική που την έκανε να τα βάζει με όσα παιδιά υπήρχαν γύρω της για να μην…  με πειράξουν!

Έφυγε σε βαθιά γεράματα όταν ήμουν φοιτήτρια και καθώς ήμουν σε εκδρομή και κινητά δεν υπήρχαν δεν μπόρεσα ούτε να την αποχαιρετήσω.

Η γιαγιά μου η Κατερίνα, γιαγιά … εξ αγχιστείας έφυγε όταν πήγαινα στο Γυμνάσιο. Ωστόσο με κρατούσε πολλές φορές, ήταν καλοφαγού και φυσικά εξαιρετική μαγείρισσα, αφού όταν έφτιαχνε τα νόστιμα τσιγαριστά της μύριζε όλη η γειτονιά.

Η γιαγιά μου η Σταυρωτή, Σταυρούλα την φώναζαν, επίσης γιαγιά εξ αγχιστείας μπήκε στη ζωή μου σχετικά αργά αφού τη γνώρισα όταν ήμουν ήδη δέκα. Μου φαινόταν θεόρατη, ήταν ψηλή και γεροδεμένη. Μια δυνατή γυναίκα, ταλαιπωρημένη με την πιο τρυφερή καρδιά.

Για μένα είχε μια μεγάλη αγκαλιά και με φρόντισε σαν παιδί της όταν ήμουν φοιτήτρια.

Δεν ξέρω αν οι τέσσερις γιαγιάδες μου θα επιθυμούσαν σήμερα να γιορτάσουν. Εγώ όμως θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που υπήρξαν στη ζωή μου κι ας μη χορταίνεται η αγάπη.