Η παρέλαση που μου ξύπνησε μνήμες δεκαετιών και με συγκίνησε

 

Μνήμες που με έφεραν δεκαετίες πίσω μου, ξεπήδησαν μπροστά μου με μια σημαντική αφορμή. Την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στο Ηράκλειο.

Κοιτάζοντας τον κόσμο μέσα από τη φωτογραφική μου μηχανή και προσπαθώντας να αποτυπώσω κάποια στιγμιότυπα, είδα τον εαυτό μου.

Δεν τον είδα μια φορά και δυό, τον είδα πολλές φορές. Στα 5,5 χρόνια μου με την ποδίτσα του νηπιαγωγείου, κρατώντας φοβισμένα και καμαρωτά δύο κοριτσάκια από το χέρι να κάνουμε παρέλαση στον κεντρικό δρόμο των Μοιρών. Εμείς στην τελευταία σειρά και δίπλα μας η αγαπημένη μας κυρία Πέλλα.

Ξανά πάλι στο Δημοτικό. Στον ίδιο δρόμο με τους ίδιους ανθρώπους. Αυτήν τη φορά δεν κρατούσαμε χέρια, αλλά κοιτούσαμε διστακτικά εκεί από την τελευταία σειρά και δίπλα μας η αείμνηστη δασκάλα μας η Κατίνα.

Στην πέμπτη τάξη παραστάτης και στην έκτη σημαιοφόρος στο χωριό μου την Πλώρα.

Γυμνάσιο κι η διαδρομή στις Μοίρες ίδια. Από το Ηρώο ως λίγο πριν τον Άγιο Νεκτάριο. Αεροπορί χρώμα φούστα (μπλε ραφ θαρρώ το λένε), λευκή ζιβάγκο μπλούζα και ελβιέλες. Πάντα στην τελευταία σειρά και οι αγαπητοί αλλά αυστηροί γυμναστές μας Σήφης και Μάχη να δίνουν το παράγγελμα με τις σφυρίχτρες.

Λύκειο δεν αλλάζουν και πολλά αλλά φυσικά οι στολές. Γκρι φούστα με κουφόπιετα πίσω, λευκό πουκάμισο και μπλε φουλάρι πιασμένο με δακτυλίδι. Και το βλέμμα λίγο πιο τολμηρό ψάχνει ένα γύρω τα φλερτ της εποχής. Και μετά με τις φιλενάδες για μια οκταήμερη φωτογραφία στου Αρτέμη και για ένα καφέ την Ελίνα, την πρώτη καφετέρια που άνοιξε στις Μοίρες για έναν καφέ με τα πρώτα μας τσιγάρα.

Και μετά ανοίγεις τα μάτια και είσαι στο σήμερα. Πολλές δεκαετίες να καλύπτω ρεπορτάζ για παρελάσεις και να μην κάνω η ίδια παρέλαση. Στη θέση του θεατή με τις αναμνήσεις να ξυπνούν και τη νοσταλγία να με πνίγει.

Δεν ξέρω αν σήμερα έφταιγε ο εκφωνητής της παρέλασης ο καλός φίλος και παλιός συμμαθητής Ανταλκίδας Μαρκογιαννάκης με τον οποίο παρελάσαμε σε πολλές παρελάσεις από το νηπιαγωγείο ως την Γ Λυκείου ή ο εκπρόσωπος της Κυβέρνησης Υφυπουργός Λευτέρης Αυγενάκης που κι αυτός παρέλασε εκεί στους ίδιους δρόμους των Μοιρών ως παιδί και νέος, που μου ξύπνησαν οι αναμνήσεις.

Σίγουρα χρωστώ μια χάρη στο κορίτσι μου, τη βαφτιστήρα μου την Εύη, παραστάτρια στη σημαία του 2ου Δημοτικού Ηρακλείου που για τη χατίρι της πήγα στην παρέλαση. Ακόμα άλλη μια στη φίλη μου την Αργυρώ που με έκανε χαρούμενη όταν την είδα επίσης παραστάτρια στην σημεία του Εσπερινού Γυμνασίου Ηρακλείου, όπου η ίδια και οι συνομήλικοι της δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή να τους χαμογελάσει.