Η θεία η Μαργή και το υπέροχο νυχτολούλουδο της

 

H γειτόνισσα μας η Μαργή, είχε πολλά καλά. Ήταν χαμογελαστή και πρόσχαρη, είχε ένα μικρό μπακάλικο που τα είχε όλα, δύο καλά παιδιά, ένα πεντακάθαρο σπίτι και έναν εξαιρετικό κήπο.

Το σπίτι της ισόγειο, όπως τα περισσότερα της γειτονιάς, πέτρινο είχε ένα μεγάλο και όμορφο κήπο.

Ο κήπος είναι ακόμα εκεί, αν και η θεία Μαργή, όπως την λέγαμε όταν ήμασταν παιδιά έχει φύγει πολλά χρόνια από τη ζωή. Ωστόσο μετά το φευγιό της, τίποτα δεν είναι πια ίδιο σε κείνον τον κήπο που μας άφηνε να παίζουμε παιδιά. Τον κήπο που χωρίς να είναι ιδιαίτερα μεγάλος τα είχε όλα . Και ξινόδεντρα, και δεσπολιά, και γιασεμί, και τις ομορφότερες ορτανσίες μέσα σε μεγάλες γλάστρες και ντενέκες. Ο κήπος αυτός που φιλοξένησε πολλά από τα παιδικά μου όνειρα θαρρώ πως ήταν ο πιο ωραίος και ο πιο ευωδιαστός που έχω συναντήσει.

Ωστόσο αυτό που έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στην μνήμη μου ήταν οι νύχτες που μύριζαν με κείνο το βαρύ κι ωραίο άρωμα που ερχόταν από τον κήπο της θείας Μαργής. Ήταν το νυχτολούλουδο που ήταν απλωμένο στο μπεντενάκι απέναντι από το σπίτι μας και σκορπούσε τη μυρωδιά του σε όλη τη γειτονιά, όταν έπεφτε το βράδυ.

Η μυρωδιά αυτή μοιραία απέκτησε διαστάσεις αφού ταυτίστηκε με εφηβικά όνειρα κι έρωτες, σχολικές αγωνίες, διαβάσματα για τις Πανελλαδικές, απογοητεύσεις και ελπίδες. Και με συντρόφευε όχι μόνον ως την τελευταία μέρα που εγκατέλειψα τις Μοίρες για μεγαλύτερες πόλεις αλλά και όταν επέστρεφα ως επισκέπτρια πια. Σιγά σιγά η θεία Μαργή όπως και όλοι αγαπημένοι άνθρωποι της γειτονιάς ξεθώριασαν στο μυαλό μου χωρίς καν να προλάβω να τους αποχαιρετήσω καθώς έλειπα όταν έφυγαν από τη ζωή.

Το νυχτολούλουδο σε εκείνο το στενάκι των Μοιρών δεν το ξέχασα ποτέ, αφού αρκεί να κλείσω τα μάτια μου και το άρωμα των ονείρων μου επιστρέφει. Υποθέτω πως αν στον ουρανό έχει κήπους η καλή μας θεία η Μαργή θα έχει τον καλύτερο και σίγουρα με ένα νυχτολούλουδο.