Τα παχιά και νόστιμα σφουγκάτα της θείας Άννας

 

Μια από τις γεύσεις που έχουν σημαδέψει τα παιδικά μου χρόνια είναι το σφουγκάτο. Με πολλές πατάτες και πολλά αυγά, που ήταν από τα αγαπημένα μας φαγητά τέτοια Καλοκαιρινά βράδια όταν αποκαμωμένα από τρέλες και παιχνίδια θυμόμαστε ότι πεινούσαμε.

Κι ανηφορίζαμε τότε ως το σπίτι της θείας της Άννας που πάντα ήταν ανοιχτό για όλους και είχε και τα απαραίτητα εφόδια αλλά κυρίως τη διάθεση να εργαστεί για να γεμίσει τα στομάχια τουλάχιστον μιας ντουζίνας παιδιών.

Γιατί η θεία μου η Άννα ξεκινούσε κατευθείαν από τα πολλά, με πέντε παιδιά που είχε το θείο μου και τη μάνα της στο σπίτι, οκτώ. Τα ανίψια ήταν κάθε βράδυ τουλάχιστον άλλα πέντε. Έτσι η θεία μου καθάριζε πατάτες, πατάτες πολλές και άναβε την παρασιά στην αυλή. Τα ξύλα τριζοβολούσαν και πάνω έμπαινε το μουζωμένο μαύρο τηγάνι. Ήταν μεγάλο, πολύ μεγάλο, μεγαλύτερο δεν είχαν δει τα παιδικά μας μάτια.

Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να χωρούσε και δύο κιλά πατάτες που η θεία μου ψιλόκοβε με μαεστρία και τις έψηνε μέχρι να γίνουν κριτσανιστές σε μπόλικο λάδι. Ωστόσο πήγαινε στο κοτέτσι κι έφερνε τα αυγά, σύρωνε το λάδι και τα χτυπούσε 10-12 σε μια μεγάλη τσίγκινη λεκανίδα.

Τα έβαζε στις πατάτες κι αφού ψήνονταν από τη μια μεριά με τα δυνατά της χέρια και ένα τεράστιο καπάκι, μπορεί και να ήταν του μπουγαδοτσίκαλου.

Εμείς στηνόματα στη σειρά με τα πιάτα, πρώτα οι μικροί, και μας σέρβιρε με μια μεγάλη κουτάλα. Καθόμαστε στα κατώφλια και στα σκαλούνια κι απολαμβάναμε το παχύ νόστιμο σφουγκάτο της θείας της Άννας. Μέχρι να ψηθεί και η επόμενη τηγανιά από την οποία επίσης διεκδικούσαμε μερίδιο.

Το σφουγκάτο ή ομελέτα όπως το λέμε πια εξακολουθεί να είναι αγαπημένο φαγητό. Ακόμα κι αν δεν είναι ψημένο στην παρασιά από τη θεία την Άννα που έφυγε από κοντά μας πριν από χρόνια.

Μου φαίνεται όμως πως δεν είναι το ίδιο νόστιμο με κείνα τα παχιά κι ωραία σφουγκάτα που μας έφτιαχνε η θεία η Άννα όταν ήμασταν παιδιά.