Αη Γιώργης ο Καλαμιάρης, ένα κομμάτι της ψυχής μας!

 Οι πρώτες μου αναμνήσεις από τον Αη Γιώργη ήταν ο ατέλειωτος και κουραστικός για τα παιδικά μου πόδια, δρόμος που ανέβαινε από το Τριχά στη Δεξαμενή και τη μαγική εικόνα που αντίκρυζαν τα μάτια από το Πορτί. Ήταν το σημείο που έβλεπες πανοραμικά και γύρω γύρω. Ακολουθώντας τη γιαγιά, τις θείες και τις γειτόνισσες μαζί με τα άλλα παιδιά μέσα από τον παλιό χωμάτινο και στριφογυριστό δρόμο φτάναμε στον Αη Γιώργη ,με φωνές γέλια και παιχνίδια.

Ήταν η χαρά μας να πάμε στο σώχωρο του παππού με τη στέρνα και να συνεχίσουμε τα παιχνίδια. Ένας τόπος μοναδικός και ειδυλλιακός μέσα στην αγριάδα του, σε μια χαράδρα ανάμεσα σε δύο βουνά, ένας τόπος προστατευμένος. Ο δικός μας Αη Γιώργης βρίσκεται σε ένα από τα όμορφα σημεία που έχω δει. Μετά τη βόλτα στο σώχωρο πηγαίναμε να δούμε το αγίασμα να αναβλύζει στη γούβα ενός βράχου και να γεμίσουμε τα μπουκαλάκια μας για να πάρουμε μαζί μας, αφού μαζί με το λαδάκι από τα καντήλια του μικρού εξωκλησιού δεν έλειπε από κανένα σπίτι του χωριού. Δεν ξέρω αν έκαναν στην πραγματικότητα θαύματα, μα νομίζω πως έκαναν γιατί οι άνθρωποι τα πίστευαν!

Η βόλτα αυτή γινόταν και ξαναγινόταν όσο είμαστε παιδιά. Το άναμμα των καντηλιών του Αη Γιώργη δε σταμάτησε ούτε τώρα. Μόνο που γίνεται στο ανακαινισμένο εκκλησάκι και στον περιποιημένο χώρο με τον αυλόγυρο, τους πάγκους και τα τραπέζια του πικ νικ, τον ξυλόφουρνο.  Πηγαίνουμε πια από καλύτερο δρόμο και συνήθως με αυτοκίνητα. Κάποιοι αγαπημένοι άνθρωποι φρόντισαν και κάποιοι άλλοι φροντίζουν ακόμα γι αυτές τις σημαντικές ανέσεις. Δυστυχώς στα τωρινά μας προσκυνήματα στον Αη Γιώργη τον Καλαμιάρη, δε μας συνοδεύουν πια οι άνθρωποι που μας έμαθαν το δρόμο, αφού όσοι δεν έφυγαν από τη ζωή είναι σε βαθιά γεράματα.

Αυτό είναι το απαισιόδοξο στοιχείο της ιστορίας. Το αισιόδοξο είναι πως εμείς δείχνουμε πια το δρόμο σε μικρά παιδιά των οικογενειών μας και των φίλων μας.

Δεν μπορώ να φανταστώ πως υπάρχει τουλάχιστον ένας Πλωριανός, αλλά φυσικά και άνθρωποι από άλλες περιοχές, που να μην έχει μια ανάμνηση από τον Αη Γιώργη, τον Άγιο της καρδιάς μας, το αποκούμπι μας σε δύσκολες ώρες που ακόμα φιλοξενεί γάμους, βαφτίσεις, παρέες αλλά και ένα κομμάτι της ζωής μας.

Οι φωτογραφίες είναι της καλής φίλης και συγχωριανής Κατερίνας Ζερβάκη του Νικηφόρου