Η δική μας μεγάλη και σπουδαία οικογένεια

 

Πήγα στο ΚΕΘΕΑ το 2018, έχοντας ήδη αποχαιρετήσει δύο οικογένειες. Δύο γονείς βιολογικούς κι άλλους δύο θετούς. Με συντριβή για τις απώλειες και απόγνωση για την εξάρτηση.

Η δυσπιστία που μου είχε καλλιεργήσει η δουλειά μου,  κυρίως η απομυθοποίηση ανθρώπων και καταστάσεων με “μπλόκαραν” συνεχώς. Δεν αφηνόμουν, δεν εμπιστευόμουν, αντιστάθηκα σθεναρά.

Σήμερα τρία και πλέον χρόνια μετά είμαι χαρούμενη γιατί έχασα τη μάχη της αντίστασης και αφέθηκα να μπω σε μια άλλη οικογένεια, μια οικογένεια συνειδητής επιλογής. Ήταν όλα και όλοι μαζί, οι θεραπευτές, η ομάδα, οι άνθρωποι του συλλόγου οικογένειας. Ένοιωσα για μια από τις λίγες φορές στη ζωή μου να πλησιάζουν κάποιοι χωρίς υστεροβουλία. Να με κάνουν να αισθάνομαι σημαντική, ακόμα κι όταν αρνιόμουνα να συζητώ και κατέβαζα κουρτίνες, ακόμα και όταν απογοητευόμουνα κι έκλαιγα, ακόμα κι όταν έφτανα στα άκρα.

Με ένα καθάριο βλέμμα κι ένα ακόμα πιο ξεκάθαρο νοιάξιμο. Πέφταμε, σηκωνόμαστε, συνεχίζαμε αλλά κατακτούσαμε ξανά το δικαίωμα να έχουμε συναισθήματα. Αρνητικά; Ακόμα καλύτερα! Και κάπως έτσι περνούσαν τα χρόνια και ασχολήθηκα και με το σύλλογο οικογένειας, κάνοντας για πρώτη φορά αυτής της μορφής τον εθελοντισμό.

Σήμερα η εξάρτηση στην οικογένεια μου δεν είναι πλέον ταμπού. Η απεξάρτηση έγινε η ευκαιρία η δική μου και των ανθρώπων μου να ξαναγίνουμε η μικρή οικογένεια που πάντα ονειρευόμασταν και να βάλουμε αυτήν την οικογένεια στην αγκαλιά της μεγάλης οικογένειας του ΚΕΘΕΑ. Έγινε η ευκαιρία να μπορώ να βγαίνω έξω με ψηλά το κεφάλι και να διεκδικώ για μένα και για τις οικογένειες και τους φίλους που απέκτησα μετά τα 50 κι ας φάνταζε απίθανο.

Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά ονόματα, αφού τους θυμάμαι όλους ένα προς ένα, δεκάδες ανθρώπους – συνοδοιπόρους στην πορεία της επιστροφής μου στο φως. Δεν το κάνω για να μην ξεχάσω ή αδικήσω κανέναν, θεραπευτή, θεραπευόμενο, ή μέλος του συλλόγου οικογένειας. Κρατώ μόνο πως στο ΚΕΘΕΑ έμαθα να μιλάω στους ανθρώπους στον ενικό, χωρίς να χρησιμοποιώ τον πληθυντικό της απόστασης ή της ευγένειας, και να τους σέβομαι απεριόριστα.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν τη δική μου κατάθεση ψυχής για την σημερινή ημέρα οικογένειας. Και για να διαλύσω οποιαδήποτε αυταπάτη: Το ΚΕΘΕΑ είναι μια εντελώς κανονική οικογένεια, με προβλήματα, γκρίνιες, παράπονα, πράξεις και λόγια που πληγώνουν, συγνώμες και ειλικρινείς μεταμέλειες. Αλλά με νοιάξιμο, αγάπη και στήριξη!