Μια μεγάλη Παρασκευή που τους είδα όλους σαν άνοιξα τα μάτια της ψυχής μου

Όταν ήμουν παιδί ζούσα τη Σαρακοστή και τη Μεγάλη Εβδομάδα βήμα – βήμα μέσα από τις λατρευτικές τελετές στην εκκλησία της Μεταμόρφωσεως του Σωτήρος στο χωριό μου. Περισσότερο από όλες τη Μεγάλη Παρασκευή, το στολισμό του Επιταφίου, τα εγκώμια και την περιφορά του ως το νεκροταφείο του χωριού.

Τώρα,που τα πράγματα άλλαξαν ένα πράγμα έμεινε ίδιο. Θα πάω τη Μεγάλη Παρασκυεή να δω τον επιτάφιο έστω και για λίγο. Το ίδιο έκανα και φέτος ανάμεσα στην φροντίδα των αγαπημένων απόντων και την επιστροφή στο Ηράκλειο. Πήγα στην εκκλησία μέσα στο καταμεσήμερο. Δεν υπήρχε ζώσα ψυχή γύρω αλλά η πόρτα ήταν ανοικτή. Αλλά ο επιτάφιος ήταν εκεί. Επίσης ο σταυρός, το λάδι από το ευχέλαιο, ο αγιασμός και το αντίδωρο.

Μετά το κεράκι κάθισα σε μια καρέκλα. Έκλεισα τα μάτια. Και τότε άνοιξαν τα μάτια της ψυχής μου. Είδα τον παππού μου στο στασίδι να ξεφυλλίζει τα βιβλία του. Είδα τον παπά – Παντελή να βγαίνει στην Ωραία Πύλη με τα καλύτερα άμφια του και να ψάλλει με τη μελωδική φωνή του. Στην άλλη γωνία η Στασούλα, η αγαπημένη μοδίστρα από το χωριό, που στόλιζε χρόνια τον επιτάφιο. Πολλές οι θείες κι οι γιαγιάδες που παρακολουθούσαν τις ώρες της Μεγάλης Παρασκευής.

Όλοι έχουν φύγει πια από τη ζωή και μας λείπουν.

Στην επόμενη σκηνή όλα τα κορίτσια του χωριού, μεσόκοπες γυναίκες πια, έκαναν πρόβες για τα εκγώμια. Μια γλυκιά νοσταλγία και θαλπωρή πλημμύρισε την ψυχή μου.

Μια φωνή με έκανε να ανοίξω τα μάτια μου και να γυρίσω στο σήμερα. Όλοι οι αγαπημένοι είχαν “φύγει” από την εκκλησία του χωριού μου στην Πλώρα. Μαζί τους είχαν πάρει τις πολύτιμες αναμνήσεις αλλά και την αθωότητα της παιδικής μου ηλικίας. Της δικής μου και πολλών άλλων.

ΥΓ. Το παραπάνω κείμενο γράφτηκε τη Μεγάλη Παρασκευή του 2018 όταν δεν υπήρχε πανδημία. Από τότε ως σήμερα και ελπίζω για πολλά χρόνια ακόμα τα συναισθήματα θα παραμένουν πάντα ίδια.