Ο έρωτας στα χρόνια της αθωότητας

 

Ήταν εκείνα τα χρόνια της εφηβικής αθωότητας που ξαφνικά άρχιζε να χτυπά γρήγορα η καρδιά, να “κόβονται” τα γόνατα και να αναρωτιέσαι τι σου συμβαίνει.

Πολύ γρήγορα ήξερες χωρίς κανένας να στο πει πως ήταν έρωτας. Τα σκιρτήματα του ήταν συχνά και επαναλαμβανόμενα αρκεί να έβλεπες τον αγαπημένο ή την αγαπημένη σου. Στο απέναντι θρανίο, στην πρώτη καφετέρια των Μοιρών με το όνομα “Ελίνα”, στο παζάρι των Μοιρών ή στο πανηγύρι του χωριού “γράφονταν” με ανεξίτηλα γράμματα οι πρώτοι νεανικοί έρωτες.

Οι εποχές δύσκολες, δεν το λεγες εύκολα πως ερωτεύτηκες αλλά το μοιραζόσουν με τους συντρόφους και τις συντρόφισσές στα παιδικά παιχνίδια, που έγιναν μετά φίλοι ζωής. Πολλές φορές δε το μάθαιναν ούτε οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι, αφού οι έρωτες εκείνοι ήταν στην συντριπτική τους πλειοψηφία πλατωνικοί αλλά και ανομολόγητοι.

Κάποιοι από αυτούς τους έρωτες, των εφηβικών μας χρόνων, μια ελάχιστη πλειοψηφία έφθασαν ως το γάμο μετρώντας πλέον δεκαετίες παιδιά και εγγόνια. Οι περισσότεροι όμως έμειναν καλά φυλαγμένοι στο μυαλό και στις ψυχές μας.

Τα πρώτα “ραντεβού” στην καφετέρια, πίσω στο σχολείο ή στα δεντράκια της αυλής του Γυμνασίου τα διαλλείμματα σημάδεψαν πολλές ζωές και προδιέγραψαν πορείες διαφορετικές. Κάποιες φορές οι νεανικοί έρωτες που έγιναν γνωστοί κρίθηκαν ... ως ανάρμοστοι κυρίως από τους γονείς που παρενέβησαν και τους σταμάτησαν εν τη γεννέσει τους.

Ο Άγιος Βαλεντίνος στάθηκε απλώς η αφορμή για να γυρίσει η μνήμη πολλά χρόνια πίσω. Στην εποχή που ο έρωτας είχε ποίηση, νοσταλγία και συγκίνηση.