Aρτουλάκια των Τριών Ιεραρχών: Μια τρυφερή κι αγαπημένη συνήθεια των παιδικών μας χρόνων

Η ημέρα των Τριών Ιεραρχών υπήρξε αγαπημένη μέρα των παιδικών μου χρόνων. Ήταν η μέρα που πηγαίναμε στο σχολείο, χωρίς να κάνουμε μάθημα και παίρναμε τα καθιερωμένα αρτουλάκια.

Τα αρτουλάκια τα παραγγέλναμε νωρίτερα και ήταν πολλά καθώς όσοι είχαν μικρότερα αδέρφια έπαιρναν και για αυτά. Ήταν ακριβώς όπως οι άρτοι, γλυκά και αφράτα, αλλά ήταν μικρότερα.

Τις περισσότερες φορές ήταν ψημένα στους φούρνους της Μεσαράς που εμπορεύονταν και ψωμί και δούλευαν με ξύλα.

Τα πληρώναμε νωρίτερα, τις περισσότερες φορές με το παιδικό χαρτζιλίκι, και τη μέρα των Ιεραρχών πηγαίναμε στη σειρά στην Εκκλησία, στον Άγιο Γεώργιο ή τον Άγιο Νεκτάριο ανάλογα με την ενορία που ανήκε στο σχολείο.

Μετά πηγαίναμε στο σχολείο και εκεί μοιράζονταν τα αρτουλάκια αφού ακούγαμε κάθε χρόνο την ίδια ιστορία. Φυσικά ο βίος και η πολιτεία των Τριών Ιεραρχών δεν μπορούσε να αλλάξει επειδή εμείς την είχαμε μάθει πια από τις πολλές φορές.

Συνηθίζαμε να μένουμε στο σχολεία να τρώμε τα μισά μας αρτουλάκια κουβεντιάζοντας και παίζοντας πριν πάμε στο σπίτι μας για το μεσημεριανό φαγητό. Και που να φας δηλαδή όταν είχες γευτεί τα καλύτερα αρτουλάκια.

Δε μου φαίνονταν μόνο τότε, αλλά και τώρα τα καλύτερα κι ας έχω φάει πολλούς άρτους στη ζωή μου.Εκείνα τα αρτουλάκια, που μάλλον πλέον δεν παίρνουν τα παιδιά, είχαν μυρωδιά παρέας, αύρα παιδικότητας και φιλίας και άρωμα αγαπημένων συμμαθητών και καθηγητών που χάσαμε με τα χρόνια.

Ήταν ένα από τα οχυρά που κράτησαν ψηλά τις αναμνήσεις της ζωής μας και μας επιστρέφουν κάθε χρόνο έστω και νοερά στα παιδικά μας χρόνια.