Τα τελευταία ευτυχισμένα Χριστούγεννα της γιαγιάς

 

Tα τελευταία Χριστούγεννα της γιαγιάς μου ήταν πολύ ευτυχισμένα. Τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα συνέβαινε λίγους μήνες μετά. Από την αρχή της χρονιάς εκείνης το 1978 μάζευε τις συντάξεις της. Ο παππούς με πονηρό γελάκι όλο τη ρώταγε: Τι θα κάνεις βρε γυναίκα τα λεφτά;

Η γιαγιά με το καλοκάγαθο ύφος της απαντούσε: Να μην έχω κι εγώ Βαγγέλη το κομπόδεμα μου;

Το τι έκανε το κομπόδεμα της το μάθαμε τα Χριστούγεννα όταν η γιαγιά έδινε πλούσια «ρεγάλα» στα 14 από τα 17 εγγόνια (τα τρία δεν τα γνώρισε ποτέ) στα κάλαντα των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων. Ιδιαίτερα γενναιόδωρη ήταν και στις καλές χέρες. Έβαζε το ρυτιδιασμένο χέρι της σε μια κάλτσα που είχε φυλάξει το κομπόδεμα κι όλο έδινε. Δεν μας έκανε εντύπωση γιατί η γιαγιά μας, μας έδινε τα πάντα απλόχερα σε όλη μας τη ζωή. Και κυρίως μας έδινε την αγάπη της.

Περάσαμε όλοι μαζί κοντά 40  άτομα και Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά στο σπίτι της γιαγιάς. Εμείς τα παιδιά ανεβοκατεβαίναμε στον οντά από μια φαρδιά σκάλα και πηγαίναμε από το πανωπόρτι εκεί που ήταν το πατητήρι και η μεγάλη βαρέλα κι όλο κουβαλούσαμε κρασί στους μεγάλους και πίναμε κι εμείς από λίγο. Η γιαγιά καθόταν στην άκρη του τραπεζιού και γελούσε ευτυχισμένη. Τα παιδιά της και τα εγγόνια της διασκέδαζαν και μαζί κι αυτή.

Ένα τραγικό δυστύχημα μας στέρησε τη γιαγιά μας τον Ιούνιο της επόμενης χρονιάς που έφυγε παίρνοντας μαζί της και την παιδική πεποίθηση πως τα ωραία δεν τελειώνουν ποτέ. Οι γονείς μας τη μέρα που την αποχαιρετούσαμε με την απίστευτη συντριβή που έχουν τα παιδιά σε αυτές τις περιπτώσεις, μας είπαν να τη θυμόμαστε όπως ήταν εκείνα τα Χριστούγεννα: Χαμογελαστή κι ευτυχισμένη  όπως ήταν εκείνα τα Χριστούγεννα.

Αυτό κάνουμε 40 χρόνια τώρα και ελπίζουμε (με τα ψήγματα της παιδικής αθωότητας που μας απέμειναν) πως αν μας βλέπει από τον ουρανό θα είναι πάλι χαμογελαστή κι ευτυχισμένη.