Μυρίζουν ακόμα τα ψητά των παιδικών μας χρόνων από τον ξυλόφουρνο της γειτονιάς

Τα μεσημέρια της Κυριακής στον τόπο που πέρασα τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου ως παιδί, στις Μοίρες, είχαν μυρωδιές. Πολλές και εξαιρετικές. Μυρωδιές από φρεσκοψημένο ψητό αρνί στον ξυλόφουρνο, μοσχαράκι γιουβέτσι ή και σπιτικό παστίτσιο.

Αμέσως μετά τον εκκλησιασμό στον Άγιο Γεώργιο, οι νοικοκυρές έμπαιναν βιαστικά στην κουζίνα και ολοκλήρωναν το ταψί που είχαν ετοιμάσει νωρίς το πρωί, και κατέβαιναν με τα ταψιά και τα παιδιά στο κεντρικό δρόμο εκεί που ήταν ο αγαπημένος φούρνος της περιοχής μας.

Ο φούρναρης ο Γιώργος Σφακιανάκης και η αείμνηστη σύζυγος του Ελένη, είχαν κάνει κι αυτοί την ετοιμασία τους- τι κι αν ήταν Κυριακή ποτέ δε σταματούσαν να δουλεύουν αυτοί οι άνθρωποι, περίμεναν τους Κυριακάτικους πελάτες.

Άνθρωποι μεροκαματιάρηδες, αγρότες, καταστηματάρχες αλλά και κάποιοι πιο εύποροι αφού οι φούρνοι εκείνα τα χρόνια στα σπίτια δεν ήταν διαδεδομένοι οι φούρνοι, οι ίδιοι, οι σύζυγοι τους ή τα μεγάλα τους παιδιά έφθαναν με τα ταψιά. Ήταν όλοι ντυμένοι με καθαρά και σιδερωμένα ρούχα και γυαλισμένα παπούτσια.

Όταν το φαγητό ήταν ψητό, κοτόπουλο, αρνί ή χοιρινό ήταν έτοιμο, όπως και τα παστίτσια, οι μουσακάδες, οι τυρόπιτες ή τα γλυκά ταψιού. Όταν όμως επρόκειτο για γιουβέτσι οι πελάτες πήγαιναν το πακέτο με το κριθαράκι χωριστά, και αναλάμβανε ο κ.Γιώργος να το βάλει στο ταψί την κατάλληλη ώρα.

Ο ξυλόφουρνος της εποχής αλλά και η τέχνη του παλιού φουρνάρη του κ.Γιώργου έκαναν όλοι τη μεγάλη γειτονιά του Αη Γιώργη, του Πομπιανού δρόμου και όλη την περιοχή από τον κεντρικό δρόμο ως το σημερινό κέντρο Υγείας Μοιρών να τρώει τα πιο νόστιμα και εκλεκτά φαγητά.

Εκτός από την πραγματική νοστιμιά των φαγητών τα Κυριακάτικα τραπέζια των παιδικών μας χρόνων γίνονταν γιορτινά γιατί είχαν τους ανθρώπους μας, τους γονείς και τους θείους που πια δεν είναι μαζί μας αδέρφια, ξαδέρφια και καλούς γείτονες με τα παιδιά τους.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε σταμάτησε αυτή η αγαπημένη συνήθεια του φαγητού στο φούρνο της γειτονιάς της Κυριακές, αφού ένας ένας φεύγαμε για σπουδές και γυρνούσαμε πια ως επισκέπτες.

Ο κ. Γιώργος και η σύζυγος του βγήκαν στη σύνταξη κι έκλεισαν τον φούρνο. Η Ελένη από καιρό πέταξε στους ουρανούς αλλά τον κ.Γιώργο τον συναντώ καμμιά φορά όταν επιστρέφω στις Μοίρες.