Ένα δυνατό ξεκίνημα ζωής με όνειρα και τη μπλε μαθητική ποδιά

 

Σα να ήταν χθες που για τελευταία φορά φορώντας τη σκούρα μπλε ποδιά μου περνούσα την πόρτα του Λυκείου Μοιρών. Τι κι αν πέρασαν σχεδόν χρόνια. Η πρώτη μέρα που οι μαθήτριες πήγαμε με τα «πολιτικά» στο σχολείο ήταν στις 6 Φεβρουαρίου του 1982.

Η μαθητική ποδιά για τη δική μας τη γενιά, ίσως και για τις προηγούμενες, η κατάργηση της υπήρξε «σημαία» στις διεκδικήσεις μας, το σύμβολο της καταπίεσης και η διαφοροποίηση σε βάρος του φύλου μας σε σχέση με τους συμμαθητές μας. Λίγο πριν την κατάργηση της είχε έρθει η εκλογή των 15μελών συμβουλίων, η συμμετοχή των μαθητών σε θέματα που τους αφορούσαν και λίγο μετά ήρθε άλλη μια αλλαγή στο σύστημα των εισαγωγικών εξετάσεων στα Πανεπιστήμια.

Για τα επιχειρήματα που τότε επικαλούμασταν, και δεν είναι του παρόντος να τα αναλύσουμε καλώς καταργήθηκε η μαθητική ποδιά. Το πνεύμα του εκδημοκρατισμού που έπνεε στα σχολεία ήταν κατά των «πολέμιων» μας και των επιχειρημάτων τους, με κυριότερο ότι η μαθητική ποδιά έκανε όλες τις μαθήτριες ίσες, ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση των γονιών τους. Ολέθριο ψέμα καθώς κάποιες φορούσαν τα μοντελάκια του Τσεκλένη και κάποιες άλλες τσιτάκια αγορασμένα από το παζάρι του Σαββάτου.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Σήμερα τας σχολεία έγιναν πασαρέλες και όσες φορέσαμε τις μαθητικές ποδιές τις νοσταλγούμε, χωρίς όμως να μετανιώνουμε που καταργήθηκαν. Αυτό πάντως που νοσταλγούμε δεν είναι η «μπλε μας στολή» αλλά όσα συμβολικά και σημειολογικά φέρνει στη μνήμη μας από την τρυφερή εποχή των σχολικών μας χρόνων. Όσα ζήσαμε μαζί της σε μια εποχή που ο κόσμος άλλαζε, όπως αλλάζει και τώρα, αλλά εμείς βιώναμε τις αλλαγές με συναισθήματα πρωτόγνωρα. Με αυτά που ένας άνθρωπος μόνο σε μια ηλικία της ζωής του μπορεί να έχει, με την τρυφεράδα και την αθωότητα που χάσαμε ανεπιστρεπτί.

Και πείτε μου πως δεν είναι μοναδικό να βιώνεις τον πρώτο σου έρωτα στα κλεφτά, στα μικρά δεντράκια της αυλής τα διαλείμματα και στα μεγάλα δέντρα των στρατώνων στις εκδρομές. Κι όλα αυτά φορώντας τη μαθητική σου ποδιά!

Βέβαια δεν ξεχνάμε και την απίστευτη Λυκειάρχη της εποχής την κυρία Θεανώ που μας κυνηγούσε σε σκαλιά και διαδρόμους, πότε για ο μήκος της ποδιάς μας και πότε γιατί η ζώνη που φορούσαμε ήταν άσπρη κι όχι μπλε.

Γι αυτό σήμερα αποχαιρετούμε και οριστικά το σύμβολο που σημάδεψε τα μαθητικά μας χρόνια.