Τα Πρωτοβρόχια που έφυγαν παίρνοντας μαζί τους αθωότητα και μυρωδιά βρεγμένου χώματος

 

Τα πρωτοβρόχια, με έβρισκαν πάντα με τα τσοκαράκια με τις ξύλινες σόλες που επέμενα να φορώ ακόμα κι όταν το Φθινόπωρο είχε προχωρήσει αρκετά. Αν έπιαναν το μεσημέρι ένα τσούρμο παιδιά κατηφορίζαμε, από το σχολείο στα σπίτια μας, με τις τσάντες στα κεφάλια και τα πόδια να τσαλαβουτάνε στα νερά.

Κι επειδή οι παιδικές αναμνήσεις συνήθως παίρνουν και διαστάσεις μυθικές, πάντα όταν αρχίζουν τα πρωτοβρόχια, ή και απλώς ακούω τη λέξη, η μυρωδιά του νοτισμένου χώματος γίνεται πολύ έντονη.

Γι αυτήν τη μυρωδιά είχα κουβεντιάσει πολύ με τους παιδικούς μου φίλους. Το είχαμε συζητήσει και μέσα στην τάξη, εκστασιασμένοι για το πως το ξερό χώμα δέχονταν την ευεργετική βροχή.

Προσπάθησα να νιώσω αυτή τη μυρωδιά απόψε που έβρεξε, αλλά δεν τα κατάφερα.

Να φταιγε άραγε η κλιματική αλλαγή που κατάργησε τις εποχές καταργώντας τα φθινοπωρινά ρούχα, το πουκαμισάκι με το πλεκτό γιλεκάκι, και τις αναμνήσεις και μας έκανε τη μια μέρα να φοράμε το παλτό και την άλλη το μαγιό;

Να φταιγε που η βροχή δεν ήταν η γλυκιά φθινοπωρινή βροχούλα που γνώρισα ως παιδί αλλά μια βροχή που έκανε θόρυβο, προκαλούσε φόβο και την έλεγαν “Ιανό”;

Να φταιγε που το χώμα στο Ηράκλειο είναι λιγοστό μπροστά στο τόπο που εγώ μεγάλωσα;

Να φταιγε το γεγονός ότι λείπουν πολλά κομμάτια από το παζλ της ζωής μου, γεγονός που μοιραία "μπλοκάρει" τις μνήμες;

Να φταιγε το γεγονός πως τα χρόνια "κλείνουν" την ψυχή μας και "θολώνουν" τη ματιά μας και μας στερούν την παιδικότητα μας;

Δεν ξέρω αλλά την ώρα που οι ουρανοί είχαν ανοίξει εγώ ζήτησα να επιστρέψουν πίσω τα δικά μου πρωτοβρόχια, τα παιδικά μου πρωτοβρόχια με τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος.