Ο ύπνος στρωματσάδα κάτω από τα αστέρια είχε άλλη γλύκα

Τα πιο νοσταλγικά Καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων, κάθε μέρα τέλειωνε αργά τη νύχτα ή το ξημέρωμα της άλλης μέρας.

Και οι πιο ωραίες από αυτές τις νύχτες ήταν στην ταράτσα της θείας Φροσύνης, μπροστά στο σπίτι του παππού Βαγγέλη. Παιχνίδια και χαχανητά όλη μέρα και όταν άρχιζαν να βγαίνουν τα πρώτα αστέρια, φτιάχναμε ... το βραδινό μας κρεββάτι πάνω στην ταράτσα.

Δύο κουβέρτες κατάχαμα κι ένα σεντόνι από πάνω κι έτοιμο το κρεββάτι μας. Η αλήθεια είναι πως ήταν ... κομμάτι σκληρό αλλά ποιος νοιαζόταν. Συνήθως φτιάχναμε δύο ένα για τα κορίτσια κι ένα για τα αγόρια. Και ξαπλώναμε όλα τα ξαδέρφια στρωματσάδα και μιλώντας, γελώντας, κάνοντας όνειρα και ... μετρώντας τα άστρα μας έπαιρνε κάποια στιγμή αποκαμωμένους ο ύπνος.

Ήταν μια αγαπημένη συνήθεια να κοιμόμαστε στην ταράτσα βλέποντας τα αστέρια. Και κάθε χρόνο γινόμαστε όλο και περισσότεροι καθώς μεγάλωναν τα μικρά ξαδέρφια και γεννιόνταν νέα.

Πόσες φορές ξημερωθήκαμε κι είδαμε τον ήλιο να βγαίνει πίσω από την Κεφάλα συζητώντας για τους πρώτους έρωτες κι όσα θα κάναμε όταν μεγαλώναμε.

Η παρέα της ταράτσας σιγά σιγά άρχισε να αραιώνει. Οι μεγάλοι έφευγαν και τους πιο μικρούς τους μεγάλωναν αλλιώς πια, με λιγότερη χαλαρότητα και ελευθερία. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ακριβώς σταματήσαμε με τα ξαδέρφια μου να κοιμόμαστε στρωματσάδα στην ταράτσα.

Μεγαλώσαμε, φύγαμε και μετά έφυγε κι ο παππούς που μας ξυπνούσε κάθε πρωί, λίγο πριν λαλήσει ο χοχλιδάτος πετεινός από το κοτέτσι.

Η ανάμνηση του γλυκού ύπνου κάτω από τον έναστρο Μεσαρίτικο ουρανό, με παιδιά που κοιμούνταν στρωματσάδα στις ταράτσες, είναι από αυτές που θα θυμόμαστε για πάντα.