Μια ξεχωριστή γυναίκα στολίζει πια τους ουρανούς!

 

Ήταν από κείνους τους ανθρώπους που όταν τους γνώριζες δεν τους ξεχνούσες. Η Στέλλα Πασχαλάκη, που όπως ενημερώθηκα από τους αγαπητούς της συγγενείς έφυγε από τη ζωή, ήταν μια απλή γυναίκα που όμως είχε πολλά κι ενδιαφέροντα πράγματα να πει.

Ήταν μια από τις συνεντεύξεις που έκαναν και μου άφησαν γλύκα, πολλή γλύκα όσο εκείνο το χειροποίητο γλυκό κυδώνι που με κέρασε μαζί με τον ελληνικό καφέ, και νοστιμιά όσο το κουνελάκι στιφάδο που φάγαμε μαζί.

Τη βρήκα στον Άγιο Σπυρίδωνα της Σητείας (πρώην Κανένες) και η αλήθεια είναι πως με εντυπωσίασε. Περασμένα 90 πια και το βλέμμα της σπινθηροβόλο και διαπεραστικό. Με κέφι και γέλιο διατηρούσε πεντακάθαρο το σπίτι της, μαγείρευε, φίλευε τους πάντες, μιλούσε με τις τριανταφυλλιές της κι όλοι τη φώναζαν “Θεία Στέλλα”.

Εκείνη τη μέρα μαγειρεύοντας μου άνοιξε την καρδιά της. Για τον άντρα της το Λευτέρη που της έλειπε 18 χρόνια τώρα και τις αδερφές της που είχαν φύγει κι αυτές.

Τώρα η Θεία Στέλλα “πέταξε” κοντά στους αγαπημένους της, τις αδερφές της και τον Λευτέρη της που της έλεγε “και ποθαμένος εγώ θα σ αγαπώ”.

Θεία Στέλλα, καλό ταξίδι θα θυμάμαι πάντα την αγκαλιά που μου άνοιξες στο σπίτι σου κι θα κρατώ στη μνήμη μου όσα μου είπες εκείνο το ανοιξιάτικο πρωινό.