Πρώτη μέρα στο σχολείο, μια ζωντανή ανάμνηση 50 χρόνων

 




To μικρό παγωμένο χεράκι μου στη μέση του Σεπτέμβρη ψάχνει ένα άλλο χέρι να κρατηθεί. Μόλις με άφησε η μητέρα μου και στο πολύβουο δρόμο πενήντα μέτρα από το κτίριο του σχολείου,του νοιώθω να κρυώνω. Πριν από δύο μέρες στον τελευταίο καύσωνα ήμασταν στη θάλασσα.

Τώρα βρίσκομαι “χαμένη” έξω από το 1ο Δημοτικό Σχολείο Μοιρών.

Η καρδιά μου χτυπά δυνατά τα πόδια μου δε με κρατούν. Πενήντα μέτρα από την είσοδο του σχολείου και νομίζω πως δε θα τα καταφέρω να φτάσω. Η άσπρη μου κορδελίτσα δεν αφήνει τα μαλλιά να πέσουν στο πρόσωπο μου. Ντρέπομαι. Νομίζω πως όλοι κοιτούν εμένα. Φοβάμαι. Τι να ναι άραγε τούτο το «μεγάλο» σχολείο; Αχ, να μπορούσα να γυρίσω στο νηπιαγωγείο στην τάξη της δικιάς μου δασκάλας της κυρίας Πέλλας.

Ένα κοριτσάκι φτάνει δίπλα μου. Δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω, με την καινούρια της ποδιά, την αγαπημένη μου φίλη και γειτονοπούλα τη Βαγγελίτσα. Όταν όμως την αναγνωρίζω αρχίσω να καταλαβαίνω τις εκφράσεις που άκουγα να λένε οι μεγάλοι «όαση μέσα στην έρημο», «τυφλός που βρήκε το φως του».

Μου απλώνει το μικρό της χέρι; Το πιάνω. Ω, είναι κι αυτό παγωμένο σαν το δικό μου. Διασχίζουμε μαζί τα πενήντα μέτρα ως την είσοδο του σχολείου. Ρίχνω μια τελευταία ματιά πίσω μου. Βλέπω τη μητέρα μου να με κοιτά χαμογελαστή αλλά και ανήσυχη. Χαμογελώ κι εγώ. Τη βλέπω πιο ήρεμη.

Η Βαγγελίτσα με τραβά. Μπαίνουμε σε μια αυλή γεμάτη παιδιά. Καταλαβαίνω πως πολλά από αυτά, βλέπω τα μάτια τους, είναι τρομαγμένα σαν εμένα. Όλη η ανησυχία μου φεύγει ως δια μαγείας. Τουλάχιστον δεν είμαι μόνη μου σε αυτό το … Γολγοθά!

Έμεινα στο 1ο Δημοτικό των Μοιρών τέσσερα χρόνια μαθαίνοντας τα πρώτα μου γράμματα, πολλά και σπουδαία πράγματα, με δασκάλα την κυρία Κατίνα.

Η ανάμνηση από την πρώτη μου μέρα στο Δημοτικό ξεπήδησε ξαφνικά τις τελευταίες μέρες κι όσο διαβάζω τις εξελίξεις για το άνοιγμα του σχολείων, ένα άνοιγμα πολύ διαφορετικό από το άνοιγμα εκείνων των χρόνων. Φαντάζομαι όμως πως η «κρυάδα» του «μεγάλου» και άγνωστου παραμένει πάντα ίδια κι εγώ τη νοιώθω εδώ και πενήντα χρόνια.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ζώντας κάθε Μεγαλοβδομάδα το θαύμα με το προζύμι στα πόδια του Σταυρωμένου Ιησού!

Η Φροσύνη με τα ανοιχτά χέρια, τα λουλούδια και τη μεγάλη καρδιά

Στον Λέντα στον τόπο που τα όνειρα βρίσκουν το δρόμο τους