Τα απίστευτα Καλοκαίρια πάνω στις μουριές του "μικρού σχολειού"

 

Οι δύο μουριές, μια με άσπρα και μια με μαύρα μούρα, ήταν αποπάνω από το σπίτι του παππού μας στην Πλώρα.

Ήταν στην κάτω αυλή του “μικρού σχολειού”, όταν το χωριό μας είχε ένα διθέσιο σχολείο με 60 παιδιά. Δε χρειαζόταν καν να πάμε από την πόρτα που βρισκόταν οι μουριές μπροστά σε ένα ξυλόφουρνο.

Τα ζεστά μεσημέρια του Αυγούστου όταν οι μεγάλοι κοιμόντουσαν, σκαρφαλώναμε με τα ξαδέρφια μου σε ένα πέτρινο χάλασμα και πηδώντας ένα φράκτη βρισκόμασταν κατευθείαν πάνω στις μουριές.

Με χαρακτηριστική άνεση πηδούσαμε από το ένα κλαδί στο άλλο ώσπου να φθάσουμε ψηλά. Κι έτσι καθόμασταν κι αρχίζαμε να τρώμε. Μαύρα και λευκά μούρα κόβονταν με επιμέλεια από τα μικρά μας χέρια και στη συνέχεια τα μικρά τους μπιλάκια εκτόξευαν στο στόμα μας τα υπέροχα αρώματα και την απίστευτη γεύση.

Ενδιάμεσα πειραζόμασταν, γελούσαμε και απολαμβάναμε τη διαδικασία ώσπου να χορτάσουμε ή να αποφασίσουμε ότι αρκετά φάγαμε πλέον. Θυμόμαστε που μας έλεγαν κι οι μεγάλοι να μην τρώμε πολλά γιατί θα μας πονέσει η κοιλιά μας, χωρίς πάντως να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία.

Το σκαρφάλωμα μας στις μουριές και η απόλαυση των μούρων συνεχίστηκε για πολλά Καλοκαίρια στο χωριό, χωρίς να θυμάμαι ακριβώς πότε σταμάτησε. Η ανάμνηση ξύπνησε ξαφνικά σήμερα μαζί με εικόνες, γευστικές μνήμες και απίστευτη γλύκα.